Acquisitie; warme, koude, lauwe, name it! Ik zit er middenin. Na het afsluiten van mijn opdracht eind juli en na onze daaropvolgende top vakantie, ben ik weer beland in de wondere wereld van mijzelf aan “de man” brengen. Vorig jaar schreef ik mijn blog: Sloffen uit, hakken aan! En zo is het! Leuke periode? Uhhhh, ja en nee. Er zijn absoluut dagen dat je het gevoel hebt dat je met veters langs de deur aan het venten bent. Andere momenten en ervaringen kunnen gerust onder het kopje persoonlijke ontwikkeling worden geschaard. Hiermee bedoel ik dat je ook weer eens goed zelf in de spiegel kijkt. Waar schrijf je op in, wie benader je precies en wat is nu exact jouw meerwaarde voor de opdrachtgever? Wat kan ik u brengen? Het is ook best een onrustige periode. De kans dat je wat wild om je heen gaat bellen en plots over een functie spreekt, die helemaal niet bij je past, ligt zeker op de loer. Alertheid geboden dus. Vanaf het begin van mijn zelfstandige bestaan als organisatieadviseur heb ik de kansen, die werving en selectiebureaus mij kunnen bieden, omarmd. Al snel kwam ik tot de conclusie dat deze samenwerking een dikke plus oplevert. Momenteel heb ik een warm netwerk opgebouwd met verschillende top consultants binnen die branche. Ik ben de functie van recruiter gaan waarderen. Er zit zelfs, zo vind ik echt, een coachende component in. Het stempel bemiddelbaar geven ze niet zomaar af. Natuurlijk, het eigen belang en de commerciële componenten spelen een rol van betekenis. That’s the business. Met sommige consultants heb ik inmiddels een duurzame relatie opgebouwd. Ik lach me altijd rot als het onderwerp tarief aan de orde komt. Geweldig hoe ze met prachtige one-liners de strijd aangaan voor hun eigen bonus tijdens de Kerstborrel. Ik kan dat wel waarderen. Maar zij hebben mij net zo hard nodig, als ik hen. We komen er altijd uit. Gisteren belde er een recruiter. Ik kende hem nog niet. Hij was getipt door een collega en zo kwam hij bij mij op de lijn. Zo werkt het dus ook. Het ging om een spoedje. In die organisatie was het vijf voor twaalf. Of ik beschikbaar was en of hij mijn CV mocht aanbieden. Hij verontschuldigde zich. Meestal plan ik even een persoonlijke afspraak in, maar nu ontbreekt daarvoor de tijd. Ik gaf hem aan dat niet erg te vinden en zei voor de grap: mijn foto op mij CV is nog van een recente datum hoor. Aaaa, hoorde ik hem zeggen, die met die PRADA tas? Haha! Ik hielp hem snel uit de droom. Die tas is hartstikke nep, maar als de opdracht doorgaat, zal ik een nieuwe foto met PRADA tas voor je laten maken! En zo sloten we ons plezierige gesprek af en kijken uit naar het vervolg. Of het spoedje op mijn CV wordt bijgeschreven, blijft nog even een verrassing.
Spannende periodes en feitelijk ook gewoon knoerthard werken. Wanneer spring je eruit? Zijn het de hakken, is het de PRADA tas of feitelijk gewoon mijn expertise, enthousiasme en jarenlange ervaring als organisatieadviseur. U mag het zeggen!
Warme groet Annemarie