Nog voor de eerste slok van mijn koffie is het woord toekomstbestendig al over de tafel gegaan. Alweer, denk ik bij mijzelf. Overigens zijn het vaak mooie en interessante gesprekken. Mij hoor je niet klagen, maar het zet je wel aan het denken.

De drang om als organisatie toekomstbestendig te willen zijn, lijkt beslist de noodkreet van deze tijd. Deze kreet wordt direct op de voet gevolgd door het aangeven van noodzakelijke oplossingen om daar te komen. Wendbaar en flexibel moeten we zijn, dat is het ultieme verlangen van veel organisaties. Zodra we dat met elkaar kunnen fixen, dan zijn we er. Na deze inleiding zoekt de gesprekspartner vaak mijn blik en vraagt zwijgzaam: Dus……hoe ga je dat aanpakken? Tijd voor een tweede “bakkie”.

Vorig jaar schreef ik mijn blog “Rafeltjes hou je altijd”. De blog begon zo:

“De ideale organisatie is een utopie. Een toekomstbestendige organisatie idem dito. Net als je hebt bedacht wat nodig is om goed te kunnen inspelen op alle opgelegde en noodzakelijke veranderingen, dan staat er alweer een nieuwe uitdaging voor de deur. Moet je dan op je lauweren gaan rusten? Nee, natuurlijk niet”.

Vanuit de procedure- en systeemkant wordt vaak hard gewerkt om de organisatie naar behoren te laten functioneren. Hoe zat het ook alweer met lean en mean? Begrippen die staan voor efficiëntie, slank (zonder poespas), doelgericht en een grotere klanttevredenheid. Dat laatste blijft voortdurend van grote waarde. Daar doen we het tenslotte voor. De processen worden meer simpel en hoe lekker werkt dat. Het resultaat- en zaakgericht werken past dan weer naadloos in dat plaatje en we leggen probleemloos een link naar onze kernwaarden: flexibel, wendbaar en klantgericht of waarden van gelijke strekking. Het zijn zeker zinvolle acties, maar heb je hiermee ook een bewustwording proces in de organisatie in gang weten te zetten. Slaan we niet consequent een level over? Zijn we wel goed in staat om met elkaar te zien wat belangrijk is en vooral waarom? Snappen we met elkaar waarom we dingen doen? De verandering “om ons heen” gaat zo snel. Je moet als organisatie in zijn geheel voortdurend blijven aanhaken. En wat maakt de organisatie? Hier wringt vaak de schoen.

– Het zijn de mensen, die iedere dag werken voor en bouwen aan de organisatie. Dat wordt in de waan van de dag weleens vergeten.

Het zijn de mensen, die iedere dag werken voor en bouwen aan de organisatie. Dat wordt in de waan van de dag weleens vergeten. Wanneer zij niet inzien dat noodzakelijke veranderingen, ook andere gedragingen, andere competenties en een andere manier van met elkaar samenwerken vereisen, dan blijft de wens om te komen tot een toekomstbestendige organisatie een utopie. Dan blijft het slechts een verlangen. Een beetje zeilen door woelige wateren, zonder enige notie van de afgesproken navigatiepunten. Dat leidt niet zelden tot averij. Binnen de estafette van de verandering vergeet men maar al te vaak om het stokje van de visie aan elkaar door te geven. Hier ontpopt zich dus het ontbrekende level, namelijk werken vanuit een gedragen visie.

Een toekomstvisie is dus noodzakelijk. Gezamenlijk op weg naar een gedragen stip op de horizon. Daar betrek je zowel interne als externe stakeholders bij. Daarna ontdek je samen waar het spanningsveld zit, waar het beter kan, wat op een andere manier moet worden georganiseerd en vooral waarom! Bewustwording, het succes item. Hiermee creëer kansen om met en naar elkaar toe te werken. Hoe mooi is dat. Een stevige basis om gericht te veranderen. Je krijgt vanzelf de uitgangspunten voor de toekomstige ontwikkeling van medewerkers op een presenteerblaadje aangeboden. Jep, munitie voor de andere hype, die van de Strategische personeelsplanning.

De leidinggevenden hebben binnen dit proces een belangrijke, nee sterker, een cruciale rol. Zij dragen de veranderingen uit, maar zij dagen ook de medewerkers uit. Zij staan voor hun zaak. Zij zijn in staat om medewerkers blijvend te stimuleren en te motiveren. Zij kunnen voortdurend ergens naar verwijzen, namelijk naar de afgesproken stip op de horizon.

In mijn eerder genoemde blog sloot ik zo af:

“Wat je ook met elkaar bedenkt, rafeltjes hou je altijd. Dat is niet erg. Wanneer je weet wat je wilt, zijn deze herkenbaar, bespreekbaar en oplossingen liggen dan voor het grijpen”

Toekomstbestendig is dus weten wat je wilt en snappen waarom je dingen doet!

De koffie is op. Mijn gesprekspartner geeft mij een hand. Dus……eerst een visie, zegt hij.

Warme groet Annemarie