Ik wilde even iets checken. Draaide mijn stoel om naar mijn bibliotheek. Voordeel van thuiswerken! Lux. Vol met studieboeken en trendsetters. Mijn eigen goeroes op alfabetische volgorde. Een kleurrijk tafereel. Sommige nog dagelijks in mijn hoofd. Anderen een beetje in de vergetelheid. Wat een gaaf bezit. De “geeltjes” tussen bladzijden vielen op. Zoals altijd: ik werd getriggerd. Wat sprak mij destijds aan?
Ik pakte een boek: heul veul gemarkeerde hoofdstukken. Nieuwsgierig. Onderwerp: leiderschap. In het boek: een opgevouwen, enigszins vergeelde notitie. Van mijn hand, zo te zien. Datum: 2015. Titel: Zelfsturende teams.
Ik had helemaal geen tijd voor dit intermezzo. Het lezen begon toch. Heel stellige visie. Mijn waarheid. Een glimlach. Wat een kattenkop, dacht ik. Niet direct een fan. Veel beren! Ergens midden in de notitie: “de organisatie is geen speeltuin”. Oei, het zat hoog.
Of de notitie ergens het licht heeft gezien: geen idee. Het zou mij nu iets te stellig zijn. Welnee, geen watje geworden.
Vooruit: een iets meer genuanceerde blik.
– “The message however, still the same.”
Een aantal issues spelen echter nog steeds. Althans, vanuit mijn waarneming. De bedoeling van zelfsturende teams is veelal aansprekend. Wie is daar tegen? Het enthousiasme wint het van de realiteit. Goed voor de persoonlijke ontwikkeling, onboarding en Happinez. De hiërarchie achter slot en grendel. We doen en kunnen het zelf. De hoofdmoot: intrinsieke motivatie voor medewerkers. Mooi! Eens! Het venijn echter, blijft veelal steken in de ontransparante verantwoordelijkheidstructuur.
Wie gaat nou waar over? Waarom komen we naar het werk? Wat gaan we bereiken? En iets met het bestaansrecht van de club.
De hype wordt zelden weldoordacht uitgewerkt. Merkwaardig. Een allesomvattende vraag, die opborrelt:
Hoe verhoudt de intrinsieke motivatie zich tot de excentrieke. Waarbij het hier gaat over visies, aansturing, doelstellingen en geld. Ik doe zomaar een greep. Het spel en de knikkers: volgens Wikipedia. Mooie metafoor! Love it. Juist op dit kruispunt ontstaan de rafeltjes. De stelligheid in 2015 zou ik wat dempen. The message however, still the same.
De notitie schoof ik weer in het boek. Ik mijmerde wat voort. Vond wat ik eerder zocht. Schoof weer naar mijn PC. Ik kwam nog niet direct tot het dagelijkse. Hoe zou ik de notitie nu afsluiten? Zoiets:
De wens tot intrinsieke motivatie houdt stand bij een duidelijke visie, structuur en herkenbare resultaat afspraken. Waar doen we het allemaal voor. Zorg voor een begrijpelijk en helder speelveld. Een goeroe schreef: een afgebakende zandbak. Mmm iets minder respectvol. Hier ligt dus een taak voor de manager. In mijn visie een blijvende sleutelpositie.
Daarbinnen viert de zelfstandigheid van het team hoogtij en verhoogt het het gevoel van wederzijds vertrouwen en veiligheid. Win-win.
Benieuwd hoe ik over vijf jaar de notitie weer teruglees. Bij leven en welzijn, laat ik het weten.
Warme groet