Hoe ik opnieuw heftig “in love” was!

Vorig jaar december gaf ik mijzelf een kado. Nope, geen rode pumps. Ik schreef mij in voor HR bedrijfskunde. Aansprekende colleges op Nyenrode. Kippenvel: bij het lezen van het programma. Nieuwsgierig naar de voorgangers. Ik schrompelde wat in elkaar bij het tellen van hun titels. Bij hun duizelingwekkende ervaring en tig wetenschappelijk opgetekende publicaties. In een flits zag ik mijzelf in een hoekje, helemaal achterin de collegezaal. Galgje spelende.

“Te abstract, te vaag. Sorry, voor al mijn opening sheets tijdens presentaties.”

In januari van dit jaar reed ik goedgemutst naar Breukelen. Check: huiswerk gedaan. Alleen al die ambiance was de strik om mijn eigen kado. Binnen het eerste half uur was ik opnieuw heftig “in love” op mijn vak. Hing aan de lippen van de meest geweldige hoogleraar aller tijden. Let op: het was januari. Dat mocht nog. Onwetend over hoe Corona ons de komende tijd zou ontregelen.

Misschien denk je nu: jee, wat soft. Maar echt, het gaf mij vernieuwingskracht, vet veel energie. Het stimuleerde mijn creativiteit. Niet dat ik slaapwandelend mijn vak uitoefende, maar eerlijk is eerlijk: de gebaande paden lijken niet zelden aanlokkelijk. Soms bevestigde de colleges mijn visie. Maar even zo vaak haalde ik gemotiveerd bakzeil.
Het verruimde mijn blik op mijn vak, op het adviseren tijdens veranderingen en meer. De colleges bevrijdde je feitelijk uit je structuur. Je verzamelt nieuwe lichtpuntjes. Snapt opeens dat onze hersenen niets kunnen met: de stip op de horizon. Te abstract, te vaag. Sorry, voor al mijn opening sheets tijdens presentaties.

Je leert in korte tijd hardnekkige gewoonten te doorbreken. Bewustwording ontstond over de onomkeerbare flow, die digitalisering heet. Ontkennen kan allang niet meer. Omarmen dus. Anticiperen een must! Met mijn artikel over Strategische Personeelsplanning, van 14 februari 2020, prikkelde ik jullie al.

Verfrissende onderwerpen, zorgden voor energieke brainwaves.  En ja, het contact met de mede studenten: zo gaaf. Wat een top collega’s. Smullen.

En toen stopte de colleges. De pandemie werd een feit. Slikken dus. In de lockdown met z’n allen. Pas afgelopen september mocht ik, Corona proof, aan de afronding deelnemen en mijn certificaat in ontvangst nemen. Jep, echt trots. Niet alleen een beetje op mijzelf, maar vooral op mijn vak.

Tja, mijn.. moraal van dit verhaal. Je verandert nooit met slechts alleen feiten, maar door het emotionele aspect te zien en te raken. Weerstand is normaal. Dat is geen blokkade, maar juist een handreiking. Do not walk away! Hou elkaar dus bij de leest, in het hier en nu. Wees helder over het toekomstperspectief. Over noodzakelijke vernieuwingen. Zonder die onbegrijpelijke stip! Waar doen we het allemaal voor? Gewoon vandaag en morgen. Wat draag jij daar aan bij? En vooral hoe! Welke hulp bied je aan? Als je weet te ontdekken hoe energie en gedrag werken en elkaar ten goede kunnen versterken: dan heb je goud in handen!

HR passé, welnee!

Warme groet

Mijn artikel SPP vind je op mijn blogpage

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *