Toen het ommetje mijn leven werd!

Een ommetje doen; ik kan het niet meer horen. Plots heftig ontstaan in Corona tijd. Op de voet gevolgd door: blokje om, stukje fietsen of frisse neus halen. Het heeft iets truttigs. Hoort bij oudjes (sssstttt, weet het).

“Ik schik mij, meestal. Ik verspil geen energie aan nodeloze zaken.”

Toch associeer ik het met heel vroeger, het ommetje van mijn ouders op zondagmiddag, zodat ik dan keihard Lou Reed kon draaien. Wie kent hem niet. Naast het truttige, is het vooral treurig. Wat een barre tijd. Reikhalzend uitkijken naar het ommetje. Het lichtpuntje tijdens de werkdag . Honderden kilometers heb ik inmiddels met manlief afgelegd. Fietsweekenden staan op de rol, met die frisse neus zit het dus wel goed. Zo nu en dan staar ik verliefd naar mijn SUV (jep, beetje overdreven nu). Mijn eerdere tweede huis. Kris kras door Nederland, op weg naar mijn werk. Wanneer was dat ook weer?

Ok Marie, even nuanceren. Ben je de eindeloze files vergeten? Een paar uur stilstaan voor de Zeeburger tunnel? Nee, niet vergeten. Gemakshalve een beetje verdrongen. Dat heeft meer te maken met mijn vrijheid: kies ik voor het ommetje of voor de file.

Vooruit, ik ben een pragmatisch mens. Ik schik mij, meestal. Ik verspil geen energie aan nodeloze zaken. Dus heb ik vorig jaar maart, vanuit Skype, Teams, een giga project opgestart. Intensief, maar te doen. Creatief en discipline zijn toverwoorden geworden. Nog steeds. En ja, dan is het ommetje opeens een must. Even diep ademhalen. En weer door! Bovendien werk ik thuis vanuit een mooi kantoor, maak ik de ommetjes in een prachtige omgeving. Dat is niet bij iedereen zo, dat realiseer ik mij. En toen:

Kreeg ik die brief in de bus, de uitnodiging voor mijn vaccinatie. Emotioneel blij. Meer dan ik had verwacht. I did it. Zo voelde het. Inmiddels zit ie erin. De spuit met dat lekkere spulletje AstraZeneca. Na de prik moest ik een kwartiertje wachten. De reden: of je niet alsnog ter aarde zou storten. Zoiets? Samen met vele dorpsgenoten. Ik kende er veel, super gezellig. Ik kreeg even het idee van een bingo middag.

Na een kwartier stonden mijn man en ik voorzichtig op. Gaat het? Eenmaal buiten riepen we: bingo! Op weg naar iets meer vrijheid en dankbaar voor onze gezondheid.

Warme groet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *