De stap van Padvinder naar Consultant lijkt niet zo groot! 

Mijn twee oudere zussen waren echt jarenlang actief bij de padvinderij. Leuk weetje, voor wat het waard is. En nu maar hopen dat je na deze opening niet afhaakt.  

Tegenwoordig heet je Scout, het Engelse woord voor verkenner. Mijn moeder dacht destijds, dat ik dat ook top zou vinden. Ik kan mij niet herinneren dat we daar over gesproken hadden. Zij bracht mij op een goede zaterdagochtend naar een treurig buurthuis, ergens in Hilversum, een samenzijn voor de Kabouters. Veel plezier, gaf zij aan en fietste terug naar haar bezigheden. 

Het is eeuwen geleden, maar ik weet nog precies dat ik als kind snel aanvoelde dat deze Happinez niet voor mij was weggelegd. Ik ontsnapte en liep het hele end terug naar huis, waarbij ik ondertussen het vreemde, blijkbaar noodzakelijke sjaaltje, al liet verdwijnen in een afvalbak. De verbazing was groot, toen ik de keukendeur opendeed en binnenstapte. Ik kan mij absoluut niet meer herinneren of er toen een opvoedkundig gesprek volgde. Wat ik wel weet is dat mijn carrière als padvinder vroegtijdig tot een einde kwam. 

Waarom ik nu start met deze alinea lijkt misschien wat ver gezocht, maar ik maakte laatst toch de link tussen die Padvinder en het instrument van een verkenningssessie tijdens mijn Consultancy werkzaamheden. Het brein is soms onvoorstelbaar creatief en fantasierijk, zo blijkt. Ik laat dat ook lekker toe. Mooi bruggetje naar mijn boodschap. 

Niet zelden krijg je een offerte-aanvraag die naast het mooie daarvan, vraagt om een nadere analyse. Wat wordt er precies bedoeld met de uitvraag en waar kun je zo goed mogelijk aanhaken op de wens en behoefte van de beoogde opdrachtgever? In plaats van te gaan raden en op die basis te gaan schrijven, is een moment van een pas op de plaats in de vorm van een verkenningssessie, een prachtig instrument om elkaar beter te leren kennen en elkaar tegemoet te komen. De essentie van de uitvraag met elkaar te ontrafelen. 

Het kan dus een belangrijke tussenstap zijn en vaak is dat voor partijen zeer verhelderend. Aan de hand van een aantal ter zake doende vragen en een bijpassende dialoog, kom je al snel tot de kern van het vraagstuk en ziet de opzet van de offerte op maat het licht. Ik ben een voorstander van deze verkenningssessies. 

Misschien vinden jullie de vergelijking nog steeds een beetje ver gezocht. Maar waar de Scout toch met enige regelmaat de natuur verkent, knooppunten markeert en overlevingskansen in kaart brengt, zoekt de Consultant haar of zijn weg tussen al die bomen in het bos. Waar zien we gezamenlijk het pad van A naar B, zonder onnodige dwalingen. De juiste analyse over de uitvraag kan dan snel worden omgezet naar de gewenste kwaliteit en gevraagde expertise, verpakt in een aansprekende aanbieding naar de opdrachtgever. 

Of ik zonder dat ik het weet toch de stap van Kabouter naar Akela heb afgelegd, blijft nu wat onderbelicht. Maar wat ik wel weet, is dat ik het heerlijk vind de match te vinden en de opdrachtgever zo goed mogelijk te kunnen adviseren. With love and dedication! 

Ik wens jullie een prachtig 2024 toe! 

Warme groet Annemarie 

Het was een koude en druilige ochtend en heel vroeg nog. Ik liep naar de ingang van een Gemeentehuis in het mooie Brabantse land. De rij voor de aanmeldbalie was lang en ik had visioenen van een koffietje of twee. Ik zou die dag aan medewerkers een presentatie geven over het nieuw gekozen functiewaarderingsinstrument. Voor medewerkers taaie kost en vaak heul technisch. Je kan het onderwerp nauwelijks met een kwinkslag brengen. Het vroege tijdstip op maandagmorgen helpt dan ook minder mee. Ik realiseerde mij dat. 

De rij schoot niet op. Er was een dialoog gaande, waarvan ik niet precies kon inschatten of deze snel tot een eind kwam. Mijn gedachte dwaalde af naar een gesprek met een externe projectleider tijdens een andere, soortgelijke opdracht. Zij zei: ‘wat een gedoe, emoties en vragen tijdens zo een proces. Je doet het nooit goed en jij hebt dat iedere dag.’ Ik wuifde dat toen wat weg, komt goed en gaf haar hoop in bange dagen. 

Ik realiseerde mij zeker dat de voortdurende wisselwerking tussen die emotie en feitelijkheden een terugkerend onderwerp was. Veel medewerkers hopen op een blijk van waardering en dan vooral verzilverd in die hogere schaal. Eindelijk gerechtigheid, na zoveel jaren van trouwe dienst. De realiteit pakt voor hen vaak minder positief uit, met alle gevolgen van dien. Teleurstelling en onbegrip worden dan sleutelwoorden. 

Uit het niets dook er plots in de rij een vriendelijk uitziende man naast mij op. ‘Goedemorgen,’ zei de man. Hij wachtte mijn reactie niet af en stak direct van wal: ‘U bent toch van die schaalniveaus?’ 

Het toeval wilde dat ik net aan de beurt was, ik meldde mij bij de balie en keek de man glimlachend aan. ‘Ik dacht, zei de man: ‘’ ik heb vorige week mijn opleiding Informatiemanagement afgerond. Een behoorlijk pittige opleiding, kan ik u stellen.’

In minder dan een minuut volgde er nog een stortvloed aan ingewikkelde termen, voor mij dan, waarmee hij inhoudelijk de opleiding toelichtte. ‘Kunt u dat meenemen?’ 

Ik liep langzaam richting de Raadzaal, een plek waar ik iets moois bij blijf voelen, gelet op mijn eigen Raadsperiode. De huiskamer van de lokale politiek, zo zie ik dat. Nu druppelde de zaal vol met medewerkers. De vriendelijke man liep een stukje met mij op. ‘Bent u bij de presentatie,’ vroeg ik? ‘Nee helaas, ik ben hartstikke druk, daarom heb ik  u opgewacht, zodat u het weet.’ 

Het hele voorval was zo herkenbaar en heeft met zoveel meer zaken te maken binnen het geheel aan in te zetten aanvullende personeelsinstrumenten. Ik wist dat ik binnen mijn resterende tien minuten niet tot een bevredigend antwoord kon komen. ‘Bel mij straks in de auto even, dan praat ik je bij,’ besloot ik als alternatief. 

Een paar uur later gaf mijn navigatie aan dat ik de A2 kon opdraaien. Ik koos een mooi muziekje en nam een goede rijhouding aan. Mijn telefoon ging. Het was de vriendelijke man. 

Voor de tweede keer die ochtend vertelde ik over de functiewaardering die tot stand komt op basis van functies en taken die de organisatie op die specifieke plek (stoel, vakjargon) nodig heeft. Een technische exercitie. Een omzetting van A naar B, zonder dat daar persoonlijk functioneren en individuele afspraken bij betrokken worden. ‘Ontwikkeling, coaching en loopbaanbeleid zijn onderdelen die besproken worden tussen de manager en de medewerker. Het afronden van een opleiding hoeft niet perse een reden te zijn om een functie binnen een hogere (ik ging ervan uit dat hij dat bedoelde) schaal te gaan bekleden. Het kan ook zijn dat u daardoor uw huidige functie (nog) beter kunt uitvoeren,’ sloot ik mijn betoog af. 

Ondertussen moest ik alweer invoegen op de A27. Mijn reis verliep vlot. De vriendelijke man en dat bleef hij, bedankte mij met enige aarzeling. Ik voelde enige teleurstelling of misschien was het een gevoel van onmacht. Hij concludeerde wat timide dat hij met zijn manager om de tafel moest. 

De resterende tijd van de reis vroeg ik mij af of ik die mevrouw van die schaalniveaus wilde zijn? Ik parkeerde de auto voor de deur en dacht: natuurlijk. Ik zal mijn stinkende best blijven doen deze vaak lastige processen zo goed mogelijk over het voetlicht te brengen. Het was tijd voor alweer een koffietje. 

Warme groet Annemarie 

Nee, natuurlijk niet! Toch worstelen gek genoeg veel organisaties met de juiste positionering van deze HR-discipline. Niet zelden moet HR een strijd voeren voor een plek aan de strategische tafels. Lukt het minder goed de verbinding met het grotere plaatje scherp te stellen? Blijft het “verhaal” van HR naar de organisatie ergens steken? Juist die verbinding zou aan de basis moeten staan voor een solide, toekomstgerichte ontwikkeling en het onderscheidende vermogen van de organisatie. Hier is het goed om onderscheid te maken tussen de opgaven voor het team en hoe deze door de verschillende teamleden worden ingevuld. En dan kom je direct tot het volgende: is de HR visie helder en wat betekent deze visie voor de taken en rolverdeling? Ben je ervan bewust welke talenten jezelf meebrengt en ken je de talenten van je HR-collega’s? Hoe vul je met elkaar de talenten aan, zodat taken en rollen, vanuit die opgaven, bij de juiste collega’s kunnen worden neergelegd. 

Ofschoon ik met deze blog een lans breek voor HR, constateer ik helaas dat er niet zelden een berusting plaatsvindt om de strijd over de positie. Terwijl je die juist zou moeten aangaan of zelfs zou willen versterken. Dat is spijtig, juist in deze tijd, waarin de ontwikkelingen en vraagstukken binnen organisaties immens zijn. Denk maar aan de op drift geslagen arbeidsmarkt, de vergrijzing, de nut en noodzaak tot duurzame inzetbaarheid en de opmars van de verdere, niet te stuiten digitalisering. Vergeet daarbij niet de betekenisgeving van het uitdragen van goed werkgeverschap. Dat is hot! Waarom wil ik bij jullie werken? De opgaven vanuit HR zijn groot. Hoe creëer je rust en inspiratie voor een gedegen visie op mens en organisatie? Wat is je verhaal? Wat draag je als HR uit? 

Tegelijkertijd wordt er veelal keihard gewerkt en wordt het HR-team dagelijks opgeslokt door de going concern. Begrijp mij niet verkeerd, dat werk moet ook gedaan worden. Echter het is vaak hollen en vliegen. Vechten tegen de bierkaai. Er blijft vaak weinig tijd over om met het team een verdiepingsslag aan te gaan. En hoe doe je dat, veelal met meerdere collega’s, die allen hun eigen drukke bezigheden hebben. De vraag rijst: hoe keer je dat tij en zorg je ervoor dat er niet alleen voldoende tijd overblijft voor noodzakelijke vergezichten en dat je ook elkaars talenten (her)kent? Jouw talenten inzichtelijk maken en die in combinatie en samenhang met de talenten van je collega’s in het team bespreken, is meer dan het overwegen waard. Waarom? Het werkt absoluut verhelderend en niet zelden aangenaam verrassend. Het geeft overzicht en inspiratie en biedt vaak de antwoorden waar je met elkaar zo naarstig naar op zoek was. Bijvoorbeeld welke talenten je binnen het team kunt gaan inzetten binnen de verschillende fases en opgaven vanuit HR. Elkaar versterken om de afgesproken plannen de realiseren. Maar hoe pak je dat met elkaar aan? 

De basisgedachte achter talentgericht werken is heel simpel: het benutten van talent biedt de grootste kans op succes. Als je jouw talenten kent en bewust inzet, doe je immers datgene wat je van nature het beste kan.
In talentgericht werken, ook wel strengths based werken genoemd, ligt de focus op het natuurlijke potentieel. Je hoeft niet te veranderen om succesvol te zijn. Zwakke punten worden niet genegeerd, maar de aandacht richt zich vooral op de sterke punten, op het positieve. Op de successen en niet zozeer op de mislukkingen. De te leveren individuele prestatie, de teamopgave en de organisatiedoelstelling staan altijd centraal. En de vraag luidt: hoe kan ieder met zijn of haar eigen talentenpalet ertoe bijdragen om de te behalen doelen te bereiken?

Laat je inspireren door de CliftonStrengths Discovery. De link naar de website geeft de nodige informatie. 

CliftonStrengths Discovery – Leeuwendaal

Het verrijkt en inspireert. Het geeft jou en jouw team energie. Het helpt om bewuster te gaan werken met het inzetten van herkenbare talenten in uitdagende situaties. Wil je aan de slag met jouw talenten, in combinatie met die van jouw collega’s? Wil je weten hoe jullie als HR-team het verschil kunnen maken en voor je het weet met een goed verhaal aan tafel zit bij de Directie? Dan is het meedoen aan deze Discovery de volgende stap. Bel of mail gerust, dan gaan ervaren collega’s vanuit Leeuwendaal jullie verder op weg helpen naar de volgende ontwikkelstap.   

HR-passé? 

Welnee! 

Warme groet Annemarie 

Dat bleek achteraf van niet! Ik was in gesprek met de interne procesbegeleider van een groot en intensief onderhoudsproject functiegebouw binnen een gemeente. Wat een project! Allen hard gewerkt en veel geleerd van en met elkaar. De competentie discipline mag velen worden opgespeld. We bespraken de echt laatste puntjes op de i. 

Op dat moment kwam haar vraag: waarom worden teams en functies, die bijvoorbeeld beleid maken en specialistisch werk doen hoger gewaardeerd dan bijvoorbeeld functies die uitvoerend en administratief werk verrichten? Ik vermoedde dat het een systeem technische vraag was, maar dat was het niet. 

Het bleek dus feitelijk een zogenaamd ethisch vraagstuk te zijn. Een vraag over de moraal van sec het waarderen in het algemeen van functies binnen ons beloningssysteem in Nederland. Over onze waarden die wij geven aan allerlei verschillende functies. Hoe interessant was deze vraag? En tegelijkertijd een zeer lastige dialoog. 

Ik heb al in eerdere blogs aangegeven dat iedere functie binnen een organisatie belangrijk is, binnen de eigen discipline. Alle functies zijn als in een schakel aan elkaar verbonden. Alle functies dragen bij aan het behalen van de afgesproken doelstelling. Een breuk in die schakel zal ontegenzeggelijk problemen veroorzaken en de continuïteit van de organisatie in gevaar brengen. Maar dat was nog geen antwoord op de vraag. 

Je komt al snel in een discussie verzeild over:  “wie is de baas”? Over opleidingsniveaus. Over kennis en kunde, over een verantwoordelijkheidsstructuur en jarenlange ervaring. Over de gewenste denkkracht en intelligentie ten koste van veelal het handwerk en/of vakmanschap. 

Gedetailleerde feitelijkheden dus, waarbij wij met name binnen de huidige tijdsgeest hogere waarden hechten aan die denkkracht en die dus hoger waarderen. Dat is min of meer een geaccepteerd feit. Die tijdsgeest is dus bepalend. De omstandigheden waarin functies worden gewaardeerd, moet je dus zien in een historisch perspectief. Het opsplitsen van arbeid, op verschillende taken en niveaus, ontstond ook tijdens het zogenaamde Taylorisme, begin 20e eeuw, zodat hiermee het bedrijfsvoering proces verbeterd zou worden. Een goede beloning werd overigens wel als motivatie gezien. 

Dat zegt dus nog steeds niets over de echte waarde van iedere functie afzonderlijk. Het gevoel over de waarde van een functie is ook moment afhankelijk, denk ik zo. Je kan nog zo een goede beleidsmedewerker zijn, maar als je lekkage hebt, dan zal de komst van de loodgieter een verademing zijn. We zeggen vaak: ieder zijn vak. Het verschil in salaris echter, tussen deze functies is groot, terwijl beide functies binnen hun eigen momentum een gelijkwaardige waardering verdienen. Je doet wat er van je wordt verwacht, op enig moment. Ga er maar aanstaan. Complexe materie. 

Voor de politiek is dit fenomeen ook dagelijkse kost. Denk aan de vraagstukken rondom de minima en de kloof tussen arm en rijk. De verkiezingsprogramma’s doen hun best empathisch mee te denken. Oplossingen daarentegen worden veelal hoofdpijndossiers en raken onze vastgeroeste kijk op belonen. Historisch gegroeid. Bypasses worden opgeworpen, maar lijken niet zelden minder duurzaam. Beetje repareren in de marge. 

Het historisch perspectief dus. Vanaf het moment dat we op Mammoeten jaagden, waarvan het waarschijnlijker was dat spierkracht hoger scoorde dan denkkracht, tot aan de huidige kijk op waarden van functies, dealen we vooralsnog met de huidige rangordening waarbij we niet zelden aftoppen bij de directeur, de hoogste in rang en loontechnisch afdalen naar de ondersteuner. Functiewaarderingssystemen zijn op dit besef ingericht. Die systemen kunnen niet denken, die zijn zo geprogrammeerd. 

Een heus ethisch dilemma, waar we voorlopig mee voort gaan. Laat je als organisatie goed adviseren. Naast de wat meer technisch noodzakelijke loonopbouw, zijn er daarna voldoende mogelijkheden en instrumenten om de waardering en ontwikkeling van functies op maat vorm te geven. De groei en bloei, zowel voor de organisatie als haar medewerkers, ligt dan voor de hand. 

Warme groet Annemarie 

Dat wist ik dus pas, toen ik het doosje opende. Geen idee, er viel wat aarde op de tafel en mijn nieuwsgierigheid wakkerde aan. Daar lag het plantje, omringd door een “welkom terug van vakantie kaartje” van Leeuwendaal en een voorstel boekje door het plantje zelf. Kijk nou, wat schattig, was mijn eerste reactie. Ik moest direct denken aan de sprekende Vijgenboom in een prachtig boek van Elif Shafak. Aanrader! 

Onder de koffie, ja, ik hou daarvan, las ik het stappenplan tot verzorging. Jee, dat had nog wel wat voeten in die…aarde. De eerste twee weken viel het mee, maar daarna toch wat acties om te komen tot groei en bloei en uiteindelijk als resultaat de koffiebonen. Een heus meerjarenplan dus! 

Mijn liefde voor metaforisch denken en werken deed direct haar intrede. Dat is een beetje hysterisch aan mij verbonden. Hoe vaak werk je niet in organisaties met eenzelfde meerjarenplan. In het begin is de gewenste ontwikkeling en verandering helder en is het enthousiasme groot. Maar na verloop van de tijd zal je creatief, moedig, volhardend, gedreven en vooral zichtbaar moeten blijven om tot gewenste groei en bloei te komen. Het lijkt vergezocht, maar ik zag echt overeenkomsten met de verzorging van dit plantje. 

Het koffieplantje, zelf aan het woord, vertelde dat over drie jaar de bloemen kwamen, althans als het plantje een paar keer verpot werd en de nodige aandacht kreeg. Dat is gek genoeg ook wel een beetje de gemiddelde tijdspanne in organisaties. Een veranderproces heeft tijd nodig om te beklijven en synergie waarneembaar te laten zijn. 

Ok dan, ik ga de uitdaging aan, bedacht ik mij. Die bonen zullen er komen. Net zo goed als ik dat vol overgave blijf doen voor organisaties. Ik zal eens kijken of ik deze door mijzelf uitgeroepen metafoor eens in een aansprekende presentatie kan verwerken. Titel: het koffieplantje aan het woord. Nu al zin in. 

Ervaring leert toch dat dat meer zal aanspreken dan alleen wollige stappenplannen met een lastig jargon. Bewustwording verhogend wellicht. We gaan het zien. Ik hou jullie op de hoogte. 

Dank voor dit mooie gebaar! Ik hou ervan. 

Warme groet Annemarie 

Het leek zo vanzelfsprekend, daar in het pittoreske Nijkerk. Daar waar het gerenommeerde organisatieadvies bureau BuitenhekPlus gevestigd was. Vanaf 1999, long time ago, begon ik mijn loopbaan als organisatieadviseur. Op dat moment nog onder de naam van Buitenhek & van Doorn Consultancy. Zo groen als gras was ik, in de wondere wereld van het organisatieadvies. Voornamelijk werkzaam binnen de lokale overheid. Ik wist van niets en al helemaal niet dat het zijn van functieanalist en functiewaardeerder een soort van vak was. 

Het was, zo herinnerde ik mij, ook niet of nauwelijks uitlegbaar. Op feestjes probeerde ik het weleens, als antwoord op de bekende vraag: en wat doe jij voor werk? Ik raakte niet zelden mijn gesprekspartner spoedig kwijt. Ze kropen weg onder het mom van het zien van een andere bekende! Maar hoe dan ook werd dit werk, in samenhang met vele aanverwante werkzaamheden op het brede terrein van HRM, mijn ding. Ik had mijn hart verpand en niet alleen aan dat bijzondere nieuwe vak, maar ook aan dat mooie organisatieadvies bureau. 

Er volgde vele jaren van hard werken, studeren, plezier en van vallen en opstaan. Ik reed als een rond reizend circus door het land met zware tassen vol functieboeken. Hilarisch. De digitale wereld had toen nog maar beperkt haar intrede gedaan. Iets later lag er ook een beamer in mijn kofferbak. Zo groot, dat ik best een soort loodgieter had kunnen zijn. En  ja, het werd mijn ding. Op feestjes maakte ik mij er intussen meer makkelijk van af. Ik noemde mijzelf P&O adviseur. Dat begreep men wel. 

Mijn volwassenheid binnen het werk groeide, net zoals mijn ontembare ambitie. Ik vertrok en kreeg het vertrouwen om binnen een ander mooi organisatieadviesbureau BentoSpino mijn werkbare leven voort te zetten. Een andere richting, meer bestuurlijk en gericht op onder andere herindelingsvraagstukken. Prachtig! 

Maar na een paar jaar, met een koffer vol nieuwe ervaringen en leermomenten, trad ik weer in dienst bij BuitenhekPlus. Ik viel met mijn neus in de boter! Samen met Leeuwendaal advies ontwikkelden wij het niet meer weg te denken sectorale functiewaarderingssysteem voor de gemeentelijke overheid HR21. 

En toen lonkte toch het zelfstandige bestaan en ging ik alweer vreemd. Onder de naam Annemarie van der Will Consultancy vervolgde ik mijn loopbaan. Wat een spannende tijd! Wat een heerlijke ervaringen, meestal. 

Totdat ik heel recent, het kan verkeren, in januari 2022, gewoon weer bij BuitenhekPlus aan het werk ging. Of dat de wereld had stilgestaan. Hoe leuk! Maar eerder dan verwacht kwam daar toch plots de ommezwaai. BuitenhekPlus fuseerde met Leeuwendaal advies en maakt daar nu onderdeel van uit. Een nieuwe werkgever trad in mijn leven, niet geheel onbekend gelukkig, na al jaren van fijne samenwerkingen. Wat een fantastische ontvangst, de afgelopen periode. Natuurlijk, het is even wennen, maar het voelt als een warm bad. 

Waar is nu mijn anker gebleven? BuitenhekPlus, het bedrijf dat altijd op zowel de voorgrond als achtergrond een belangrijke rol in mijn werkbare leven bleef spelen. Waar ik vanaf het prille begin in 1999 zoveel vertrouwen kreeg en ontwikkelkansen. Waar de deur, welke uitstapjes ik ook maar bedacht, altijd voor mij bleef openstaan.

Tijdens het voorstelrondje met nieuwe collega’s bij Leeuwendaal advies kwam daar het verlossende antwoord. Waar ik vertelde van dat anker, gaf die ene collega aan: ik denk dat je je nieuwe anker hebt gevonden! 

Warme groet Annemarie 

Althans niet volgens mij. Ik luisterde 1e Kerstdag naar de Kersttoespraak van de Koning. Stiekem hoop je op een nieuw LuckyTV moment, waar we heel kinderachtig weer om kunnen schateren. Waar al stotterend de zinnen en thema’s over elkaar heen struikelen. Beetje galgenhumor in deze vreemde wereld. Maar wat mij betreft bleef dat geheel uit en gaf ik de toespraak na afloop een dikke voldoende. Ik vond het aansprekend en met precies de juiste toonzetting. 

“Broodnodig is het om jonge en talentvolle mensen, op alle niveaus, binnen te halen.”

Natuurlijk gaat na die toespraak de energieprijs niet omlaag of heeft de Koning plots een beter plan dan Remkes over de stikstof problematiek. Ook trok hij niet heel royaal zijn portefeuille om de allerarmsten een hart onder de riem te steken. Deze traditie levert geen concrete oplossingen, helaas. De afsluiting had eigenlijk moeten zijn: en gaat over tot de orde van de dag. Ik begreep in dat kader overigens dat we dit jaar een record aan ingediende moties hadden. Een vertraging in de werkende politiek, met een roep om alleen maar aandacht voor eigen belangen. Zeker niet gericht op samen. Niet op het zoeken naar verbinding. En wees eerlijk: de Koning zal ook weleens knarsetandend naar het wankele, bureaucratische en vaak onbegrijpelijke beleid vanuit Den Haag kijken. 

In mijn eigen woorden bleef mij een onderwerp in de toespraak sterk bij. Dat was de aandacht voor de jongere generatie, het omarmen van jong talent en het vertrouwen wat we daarin moeten hebben. 

Uiteindelijk is het aan hen om alle misstappen op vele maatschappelijke en economische terreinen weer duurzaam te corrigeren. 

Dat we naar hen moeten luisteren, maar dat we hen ook moeten helpen, daar zij het nu nog niet helemaal alleen kunnen. Dat begreep ik en dat sprak mij aan. 

Ik vertaalde deze boodschap direct ook naar het werken in organisaties. Mijn vakgebied. Broodnodig is het om jonge en talentvolle mensen, op alle niveaus, binnen te halen. Zij kunnen een vastgeroeste cultuur en ouderwetse werkwijze uit het slob halen. Zij barsten van de energie en zijn digitaal hun tijd ver vooruit. Vergeet niet dat deze ontwikkeling razendsnel gaat. 

Als ik samenwerk met zo een talentvolle jonge collega, is het alleen maar genieten van de ontwapenende werkwijze en ideeën. Leerzaam ook. En ja, op sommige vlakken kunnen ze het nog niet helemaal alleen. Maar wat een mooie wisselwerking is dat! Als ik afzwaai, eens komt de dag, dan staan zij aan het roer, vol zelfvertrouwen. Niet alleen in organisaties, maar ook in ons mooie landje. Geef ze daarom alle ruimte, luister vooral naar hun visie en wees een goede mentor! 

Een mooi 2023 gewenst. Houd moed en laten we met z’n allen onze schouders eronder zetten. Time will tell. 

Warme groet 

De maand december is van oudsher de maand dat werk en uitvragen zich
verdriedubbelen. Je kan daar de klok of eigenlijk de maand op gelijk zetten. Of dat de wereld na december op zal houden te bestaan. Plots moet er nog van alles worden besloten. Het was dit jaar niet veel anders. Vanzelfsprekend probeer je met elkaar nog het een en ander te regelen, maar het is niet zelden vechten tegen de bierkaai. Het wordt steeds meer een uitdaging. En dan breekt dan toch het Kerstreces aan. We geven het met z’n allen even op. Adem in, adem uit. We concentreren ons op de Kerstcadeaus, de menu’s (dit jaar 100% Vegan) en onze glitter outfits. Een verdwaalde mail, met een laatste hulpkreet, verdwijnt in je zorgvuldig ingestelde afwezigheid melding. Ook bij mij dus even pas op de plaats. Genieten van elkaar, van mijn prachtige kids en natuurlijk van de allerkleinsten. Geen schattig filmpje op de app, maar alles real time! De
chocolade kerstballen kunnen ook eindelijk de boom in, de wekker op non-actief en je boek ligt gewoon de hele dag binnen handbereik. Heerlijk!
Ik hoop dat jullie, net zoals ik, kunnen genieten van vooral even niks. En ja, het is ook altijd fijn elkaar in januari weer te zien en te spreken. Een hele mooie en gezellige Kerst gewenst en vanzelf een prachtige start van 2023.

Warme groet

Deze hulpkreet komt met enige regelmaat bij mij binnen. Het is een reactie op de problematiek binnen de huidige arbeidsmarkt. De krapte doet het zelfvertrouwen van organisaties als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hoe krijgen we de functiewaardering omhoog? Waarom wordt bij de buren meer betaald voor eenzelfde functie? Hoe behoud ik mijn A-spelers? Ik neem deze zaken uiteraard serieus en probeer het gesprek aan te gaan. Waar zit nu precies de angel? Soms vraag ik: heb je nu geen eerlijk functiehuis dan? Heb je de afgelopen jaren maar wat aangeklooid? Dat laatste woord vervang ik meestal voor een iets nettere variant, maar komt wel op hetzelfde neer. En dat is natuurlijk niet zo. 

“Medewerkers gaan pas echt om meer geld vragen als de rest daaromheen ook niet klopt.”

Niet zelden worden er allerlei zaken door elkaar geagendeerd, zoals functiewaardering, beloning, arbeidsvoorwaarden, ontwikkelruimte, boeien en binden. En last but not least: het willen zijn van een aantrekkelijke werkgever. En hoe aantrekkelijk wil je zijn dan? Je moet nog steeds overal gewoon werken voor je centen, toch? Natuurlijk, het is fijn als je wat extra’s kunt bieden en je medewerkers een mooie en interessante werkomgeving biedt. Maar hou wat mij betreft het huisje bij het schuurtje. De bomen kunnen niet oneindig tot aan de hemel groeien. Het financiële realisatievermogen van een organisatie kent immers haar grenzen. 

Nou, hoor ik jullie denken: jij helpt ook niet echt. Dat is niet helemaal waar hoor, we gaan meestal de kluwen wol met elkaar ontwarren. Wat gaat goed en wat moet beter georganiseerd. We scheiden de zaken en brengen ze later weer mooi met elkaar in verbinding. Bijvoorbeeld: 

Voer een analyse uit op de opbouw van je functiehuis? Kunnen we met de huidige functies ons ambitieniveau nog verwezenlijken? Hebben we andersoortige of anders samengestelde functies nodig en waar is ontwikkeling in functies op inhoud en schaalniveau nodig? Dat is vaak binnen het bestaande functiehuis realiseerbaar. Waar het het meest schuurt en waar de arbeidsmarkt op dit moment geen oplossing biedt, wordt een creatief beleid vereist. Denk bijvoorbeeld aan zelf opleiden, mentorschap, traineeships organiseren of een samenwerking aangaan op juist die krappe functies, met andere organisaties. Gedeelde smart…..

Tegelijkertijd kun je je beloningsbeleid eens onder de loep nemen. Wat kunnen we nog meer aanbieden aan medewerkers, naast de bepalingen in de cao. Maar verzin dat nou niet zelf. Ga eens om de tafel met de medewerkers zelf. Organiseer eens een aansprekende enquête. Ik bedoel daarmee: doe het samen, ga het eerlijke gesprek met elkaar aan. Waarom wil jij bij ons blijven werken, wat omarm je en wat mis je bij ons? Vaak zit het helemaal niet in die mooie Macbook, maar in hele basale zaken. Erkenning, vertrouwen, fijne werksfeer, betekenisgeving en verbonden voelen. Gewoon met veel plezier mooie dingen doen. Medewerkers gaan pas echt om meer geld vragen als de rest daaromheen ook niet klopt. Ervaringsdeskundige opmerking van een oude rot in het vak. 

Tot slot: ik bagatelliseer de huidig ontstane situatie rondom de arbeidsmarkt zeker niet. Het is een lastige periode. Maar raak niet in paniek en ga aan de slag met elkaar op de juiste analyses. Je zult zien hoeveel je nog kunt doen. Straal dat uit en kruip niet in je schulp. 

Warme groet 

Zou Socrates (469- 399 v. Chr.), opgezocht hoor, even stil hebben blijven staan bij deze enigszins filosofische aanhef? Ervan uitgaande dat daar destijds in het Griekse ook al berenbroodjes bestonden. We zullen het naar alle waarschijnlijkheid nooit weten. Maar toch:

Jullie herkennen het vast. Drukke weken, volle agenda en een beetje boel worden geleefd. Geen klaagzang, zeker niet, maar een feit. Mooi werk te doen, maar ook hartstikke spannend. Relatiebeheer, planningen en kwaliteit leveren. Dat kost energie en volledig aanstaan. A way of life. Daarnaast hou ik mijn lieve familie en vrienden goed in de smiezen.  Geen flaters willen slaan. Ik denk aan jullie. Een uitnodiging voor een happy hour, een krul door de reminder als het succes of sterkte berichtje weer door de lucht zweeft. Kortom: 

De agenda, wie heeft deze ooit bedacht, beheerst de dagelijkse gang van zaken. Tussendoor zijn er de basale zaken. Het huishouden, boodschappen en de hamvraag: wat doen we met het eten? En als je dat bedacht hebt, dan mot je snel op het fietsje naar de winkels. Dat dan weer wel. 

“Dan weet je echt wat je wilt. Ergens jaloersmakend. “

Het was dus op 1 van die momenten, toen ik de bakker instoof en ze zag liggen. A nee, riep ik: die berenbroodjes. Hoeveel wilt u er? Nee, nee niet nu, zei ik, maar hoe leuk! De bakkersvrouw keek mij wat in verwarring aan. Zij stond er overigens 30 jaar geleden ook al. Dan weet je echt wat je wilt. Ergens jaloersmakend. 

Iedere woensdag haalde ik deze berenbroodjes voor de lunch, voor mijn kids. Als start van de vrije middag. Een heel leven terug. Echt. Traditie en hoe leuk. Ze sneden zonder pardon de neus eraf en strooiden er hagelslag in. Het werden kleine gebakjes. Mijn kids, volwassen nu en wat een prachtige kids. Inmiddels met hun eigen levens, fantastische idealen en unieke talenten. Zo trots op deze mooie jonge mensen. 

Daar bij die bakker wist ik plots weer waar ik het allemaal voor doe en deed. Het belangrijkste in mijn leven lag in herinnering plots in die vitrine. Guitige kopjes keken mij aan. De bakkersvrouw wachtte geduldig. Zijn ze er volgende week ook nog, vroeg ik dan maar.  Iedere woensdag mevrouw. Ik knikte. 

Met een gesneden bruin in mijn fietstas reed ik snel naar huis. Die berenbroodjes, de start van mijn herinneringen aan zoveel moois en dankbaarheid. Ik smeet het brood op het aanrecht en snelde naar boven. 

Net op tijd opende ik een vergadering op teams. Mijn gesprekspartner zei: zo jij ziet er vrolijk uit. Klopt zei ik, ik ben goed gemutst. Hij was tevreden met het rapport. Super fijn, natuurlijk, maar mijn bliksem bezoek aan de bakker was die dag absoluut mijn hoogtepunt. Terug naar mijn echte waarden, waar het werkelijk overgaat. Waar harmonie en liefde overheersen. Mijn essentie des levens.

Warme groet