Afgelopen week mocht ik, samen met een fijne collega, een workshop functiebeschrijving en waarderen verzorgen voor een grote groep HR adviseurs bij een Veiligheidsregio. We meldden ons bij de lokale brandweerkazerne. Wat een warm welkom, temidden van enthousiaste professionals. Ik blijf altijd net iets langer kijken bij die brandweerauto’s. Het fascineert mij. Tijdens een uitruk speelt het schaalniveau geen enkele rol, wel het redden van levens! 

Het onderwerp van de workshop valt zeker niet in de categorie sexy en laat je vast niet direct naar het puntje van je stoel schuiven. Toch hebben ontzettend veel organisaties te maken met dit onderwerp. Veelal verplichte kost door bepalingen die in cao’s zijn opgenomen. De hamvraag doemt op: hoe houd ik al die ballen in de lucht? Hoe zorgen we er met elkaar voor dat deze zaken zowel procedureel als rechtvaardig verlopen. Welke stakeholders zijn betrokken en hoe krijgen we draagvlak onder de medewerkers? Eerlijk: het is niet zelden een crime om zo een technische exercitie begrijpbaar over het voetlicht te brengen. Abstracte verklaringen, zoals we werken vanuit doelstellingen, opbouw structuren en inrichting van noodzakelijke functies, helpen niet direct mee om medewerkers te overtuigen van de juiste keuzes. De dagelijkse praktijk is vaak hun enige referentiekader. 

“Tijdens de workshop werd aangegeven: ik zou weleens helemaal opnieuw willen beginnen.”

Het boeit niet. Wat wel boeit is hun betrokkenheid en hun beleving over wat hun functie waard is binnen de organisatie. Dat schuurt soms aan tegen de uitkomst van een technische waardering en vertaling naar een schaalniveau. Ga er maar aanstaan als HR adviseur om dat op een goede manier toe te lichten. Aan de hand van notabene een technisch puntensysteem. 

Je kunt niet anders doen dan te zorgen dat er helderheid blijft ontstaan wat de collega daadwerkelijk moet doen binnen die functie, ten opzichte van de andere collega op juist net een ander type functie. Het verschil kunnen duiden. Daar heb je hulp bij nodig van de leiding. Het is, zo werd gezegd: geen “wij-zij” situatie, maar een gezamenlijke verantwoordelijkheid. De praktijk is vaak weerbarstig en gegroeide historische situaties maken dat die duidelijkheid vaak zal vervagen. Dat is funest binnen een functiewaarderingstraject.

Tijdens de workshop werd aangegeven: ik zou weleens helemaal opnieuw willen beginnen. Bij de visie en opbouw van de organisatie. Bij de opbouw van noodzakelijke functies op verschillende niveaus en hoe deze ten opzichte van elkaar worden gewaardeerd en vooral waarom. Uitlegbaar en een eerlijk verhaal. 

Ondanks het technische karakter van de workshop, hebben we met hulp van enkele speelse elementen en benen op tafel momenten een goede dag met elkaar beleefd. Het blijft een complexe materie, maar met vereende krachten gaat het ook hen weer lukken om al die ballen in de lucht te houden! 

Warme groet Annemarie 

Een paar weken geleden las ik een zeer interessant interview met emeritus hoogleraar psychologie Liesbeth Woertman. Een vrouw met vele aansprekende publicaties op haar naam. Het interview ging over haar persoonlijke levenservaringen. Ze bracht deze in verbinding met haar kennis en kunde op haar vakgebied. De rode draad en citaat: Ouderdom is een uitgelezen moment om je ego te laten leeglopen. 

“In die periode was voor mij het imago van de zelfverzekerde good looking carrièrevrouw in kokerrok, op pumps belangrijk, dacht ik. Wie doet mij wat? “

Ik las het interview een paar maal aandachtig door. Ik voelde mij gek genoeg behoorlijk aangesproken en gaf het eerst een score van behoorlijk generaliserend. Hoezo? Waarom zou ik mij nu, in deze levensfase, als een grijze muis langs de plint moeten opstellen? Uit de schijnwerpers moeten stappen? Wat brengt mij dat? Toch liet het onderwerp van haar betoog mij niet los. Het zette mij aan het denken. 

Intermezzo. Ooit jaren geleden en dan echt jaren, had ik een mooie dialoog met een aantal collega’s tijdens de lunch. Ik zei toen: een consultant van boven de 60 jaar, ik weet niet hoor. Kan ik dan dit werk nog doen? Het leverde geweldige gespreksstof op en veel collega’s waren destijds verbaasd over mijn issue en vraag. Ik kreeg de handen niet op elkaar. Het onderwerp kwam daarna nooit meer ter sprake, althans niet binnen die setting. Nu twintig jaar later. 

Na het lezen van het interview kwam deze dialoog weer bovendrijven en begreep ik plots wat ik zelf toen bedoelde. Op zoek naar persoonlijke erkenning, met hulp van een door mijzelf gecreëerd imago, had ik een ideaal beeld gefantaseerd. Dat beeld sloot in mijn ogen niet direct aan bij de leeftijd van 60+. In die periode was voor mij het imago van de zelfverzekerde good looking carrièrevrouw in kokerrok, op pumps belangrijk, dacht ik. Wie doet mij wat? 

Ik zeg nu niet dat dat toen perse erg was. Als je je goed in je vel voelt zitten, dan helpt dat beslist mee om te kunnen acteren. Je staande te houden en met plezier je ding te doen. Maar of het alleszeggend was, valt waarschijnlijk, met de wijsheid van nu, te betwijfelen. Jouw echte bijdrage komt altijd alleen uit je hart, je passie en kennis en kunde. De spreekwoordelijke kokerrok, de pumps en de roep om aandacht bleken achteraf gezien een façade. 

Zonder de kennis en inhoud van het interview was ik hoogstwaarschijnlijk niet tot dit inzicht gekomen. Ik ben allang 60+ en ook nog steeds met heel veel liefde consultant. Je zult mij nog steeds niet in een joggingbroek zien. En ben zeker niet wars van fijne aandacht, maar de kokerrok als imago  speelt inmiddels een ondergeschikte rol. Al was het ook maar omdat de snit gewoon niet meer past! 

Ik ben niet minder gedreven, maar heb die vorm van schone schijn niet meer nodig. Een gelijkwaardige wisselwerking is heerlijk werken en kost gek genoeg minder energie. Het gaat, zo stelt de hoogleraar, om wie je echt bent. Clichématig, maar wel waar. 
Soms heb je voor die bewustwording een paar fases in je leven nodig. Persoonlijke ontwikkeling en leermomenten te over. 
What you see, is what you get. Als daar de wijsheid der jaren, de acceptatie van ouderdom en het wat laten leeglopen van je ego aan ten grondslag liggen, dan is dat uiteindelijk een heerlijk kado. 

Warme groet Annemarie 

Ofschoon we nog regelmatig via MS teams vergaderen, loop ik toch ook weer zo nu en dan de draaideuren door bij de opdrachtgever. Er zijn prachtige locaties bij, zoals die van het Hoogheemraadschap  in Heerhugowaard. Wat een mooie stijl en inrichting. Ik heb dat niet onderzocht, maar ik kan mij voorstellen dat die sfeer een bijdrage kan leveren aan een stukje werkgeluk. 

“Ik voelde mij eerder een jonkvrouw dan een consultant. “

Door de bank genomen loop ik echter redelijk standaard functionele gebouwen in. En dan is er maar 1 ding belangrijk: koffie! Vroeger, o jemig daar krijg je het weer, werd de koffie nog rondgebracht door bv de bodes binnen een gemeente. De kunst was dat je op tijd binnen was voor die rondes. Was je tien minuten te laat aan de spreektafel, dan kon je het gewoon schudden. Niet te doen! Eerlijk: het ging vaak goed en niet zelden met lokale lekkernijen. Het had wel wat. Ik heb trouwens een zwak voor de bodes. Onmisbaar op vele terreinen en vaak beter op de hoogte van wat dan ook! 

Deze week had ik een afspraak bij wel een hele bijzondere locatie. Die had ik nog niet op mijn lijst. Vanuit een mooie opdracht Museumvereniging, had ik een interview bij het Muiderslot. Prachtig weer, prachtige locatie. Als je dan door de poort loopt, dan lijkt dat weinig op werk, maar eerder op een vakantietripje! Ik voelde mij eerder een jonkvrouw dan een consultant. 

De ridders heb ik helaas niet gezien, want we moesten wel gewoon aan de slag met de uitvraag. Maar de wonderschone locatie hielp ontzettend om goedgemutst de verdere dag door te brengen. Je hoort mij niet klagen hoor. 

Warme groet Annemarie 

Wat doe jij? Je kent het wel, zo’n vraag op een feestje. Ik vind dat een lastige. Bedoel je qua werk of privé of allebei en heb je daar echt zin in? Ha, ja, begin maar met werk. En dat is nu juist veel meer ingewikkeld voor mij dan privé. 

Prive is namelijk heel erg overzichtelijk en daar heb ik ook altijd wel een fotootje in mijn telefoon van staan, zodat ik het verhaal wat kan omlijsten. Maar goed, de keus valt op werk, blijkbaar. Hij kijkt mij blij aan. Heeft zin in de conversatie. Hij staat zo dicht bij mij, dat ik even denk dat hij wil gaan zoenen. 

“Maar weet je, ging hij door, het salaris is prut!”

Ik ben organisatieadviseur, zeg ik gauw. En jij, in de hoop dat ik binnen mum van tijd toch naar mijn fotoalbum kan uitwijken. Nee, eerst jij. Wat doet een organisatieadviseur zoal. Hij heeft er echt zin in. En ja, daar was ik al bang voor. 

Het is niet zo dat ik niet over mijn werk wil praten, in tegendeel, maar ik kan dat slecht samenvatten op zo een feestje. Ik bedoel dat je zo een prachtig to the point verhaal uit je mouw schudt. En dat het niet op opscheppen lijkt. Het leidt helaas niet zelden en zeker ogenblikkelijk tot een informatiechaos. Ondertussen zoek ik oogcontact met mijn man, ik straal een soort hulp look uit. Hij zwaait en neemt een slok van zijn bier. Ik verman me dan maar. 

Nou, ik adviseer en ondersteun allerlei verschillende organisaties die een vraagstuk of probleem hebben. Dat kan van alles zijn. En nu jij, zeg ik hoopvol. Ik vind mijn samenvatting geweldig. Het beslaat werkelijk mijn hele werkbare leven in twee seconden. Ik kan mij niet heugen dit eerder zo spitsvondig te hebben geformuleerd. Mijn blijdschap duurde kort. 

Ondersteun en adviseer? Waarmee dan, zegt de gesprekspartner. Ik vind dat vaag. Ja, klopt, maar dat hou ik voor mijzelf. Wacht, ik zie hem oplichten. Wij hadden laatst zo een dame binnen ons bedrijf, die kwam uitleggen hoe je meer productief kon zijn, door beter samen te werken. We lagen in een deuk. Raakte kant noch wal. Zoiets? 

Tsja, ik weet niet precies wat de vraag was en wat zij jullie vertelde, maar zoiets kan inderdaad. De moed zonk me in de schoenen. Later, ging hij door, kregen we een uitleg over een nieuw functiewaarderingssysteem, niet te doen. Doe jij dat ook? 

Nee hoor, zei ik snel, daar weet ik niks van gelukkig. Nou mooi, wees maar blij. Geen touw aan vast te knopen. Ik knikte maar wat. Mijn beurt dus. Ik werk als Data Scientist bij een grote zorgorganisatie. Slim jochie dus, dacht ik. Ik zag in een flits zo een functiebeschrijving op mijn bureau liggen, die met spoed geanalyseerd en gewaardeerd moest worden deze week. Maar weet je, ging hij door, het salaris is prut! Daar zou jij eens wat aan kunnen doen. Hij schaterde het uit. Je lost toch problemen op. Ha, was het maar waar, mummelde ik benepen. Helaas. 

Het was tijd om dit gesprek een andere wending te geven. Joh, zei ik: wil je een foto zien van mijn oudste kleinzoon, zo tof. Later misschien, zei hij. Ik wip ff een deurtje verder. Maar succes hè, met die adviezen. Ik hoop dat jij minder vaag bent, zonde van het geld en mijn tijd. Hij schaterde weer. 

Het moest niet gekker worden. Ik haalde een glaasje bij de bar en slenterde naar mijn man. Had je zo’n leuk gesprek, vroeg hij. Ja, zei ik, heel leuk. En toen loog ik alweer. Verderop hoorde ik iemand vragen: wat doe jij? 

Het is tijd voor vakantie! Met alle vaagheid op een stokje, zit ik de komende periode aan het Lago Maggiore! En geniet van het Italiaanse leven. Opladen, energie opdoen. Ik weet zeker dat ik daarna weer met veel plezier aan de bak ga met het mooiste vak van de wereld. 

Warme groet en een fijne zomer gewenst voor allen.

Een paar maanden geleden werd ik gevraagd om een onafhankelijk onderzoek te verrichten naar een geschil wat ontstaan was tussen de werkgever en haar werknemer. Ik was de derde onderzoeker in rij. Mijn voorgangers waren niet tot een door partijen gedragen oplossing kunnen komen. Waarvan akte. Het sierde partijen dat zij de moed niet opgaven. De weg naar de rechter zag niemand nog echt zitten, maar je kon wel spreken van een heuse impasse. 

Feitelijkheden werden overspoeld door emoties. Slechte raadgevers, maar onomkeerbaar binnen dit specifieke geval. Het geschil duurde maar voort. Het kostte allen te veel energie en de boosheid stapelde zich gestaag op. Dat leidt zelden tot enige mate van werkgeluk. Een understatement. 

De angel was helder. Een destijds onhandig opgestelde brief door de werkgever, tijdens een plaatsingsprocedure, waarmee de werknemer plots extra taken kreeg opgedragen, was de boosdoener. Althans, zo zag de functiehouder dat. Het lag wat meer complex, maar dat voor nu even terzijde. Deze inmiddels door de werkgever erkende miscommunicatie bleef echter wel als een venijnige rode draad door het proces en onderzoek heenlopen. Desalniettemin: 

Ik ontwierp een door partijen gedragen onderzoeksmethodiek. Belangrijk daarbij was dat we ook nog een vijftal onbeantwoorde vragen vanuit de Geschillencommissie moesten beantwoorden. Bedoeld voor totale transparantie en mede als basis te gebruiken voor het uiteindelijk advies binnen het ontstane geschil. 

“De eerder genoemde angel stak opnieuw toe. We kregen deze er niet meer uit. We waren met recht terug bij af. De deur zat niet alleen dicht, maar was ook in het slot gevallen.”

Tijdens mijn onderzoek trof ik bereidwillige gesprekspartners. Niemand vond de huidige situatie ideaal en allen zagen uit naar een toekomstgerichte oplossing. Ik zag gaandeweg het onderzoek, dat de eerder dichtgeslagen deur, weliswaar piepend en krakend, bij partijen op een kier kwam te staan. Ik werd voorzichtig positief, zette niet direct mijn voet daartussen. Ik liet het proces zorgvuldig haar werk doen. 

De dag brak aan dat ik met een positieve mindset mijn onderzoeksrapport opstelde. Mijn adviezen en conclusies in lijn met de resultaten uit velen gesprekken. Bedoeld om elkaar het vertrouwen te gunnen en elkaar weer op het kruispunt te treffen. Heldere afspraken. Een groeiproces met ruimte voor een toekomstige ontwikkeling binnen de functie en met een bepalende en zelfstandige rol weggelegd voor de werknemer. 

En toen….lang verhaal kort: we bespraken met alle stakeholders het onderzoeksrapport. Binnen 10 minuten gooide de werknemer de knuppel in het hoenderhok. De eerder genoemde angel stak opnieuw toe. We kregen deze er niet meer uit. We waren met recht terug bij af. De deur zat niet alleen dicht, maar was ook in het slot gevallen. De sleutel tijdens het gesprek onvindbaar. 

Het deed mij echt wat. Had ik een afslag gemist? Of was ik al bij aanvang in een valkuil terecht gekomen?
Het kan altijd gebeuren, maar als adviseur en onderzoeker is dit nooit wat je wilt. Wat we met elkaar voor ogen hadden, verdween als sneeuw voor de zon. Ik wist plots weer hoe een kater voelde. 

Het vervolg is nu aan partijen en laat zich enigszins raden. Triest. Laat het los, zei een lieve collega. Je hebt alles uit de kast gehaald om tot een oplossing te komen. Toch hoop ik stiekem dat ik nog een belletje krijg, tegen beter weten in. Conclusie:

De werknemer vecht als een leeuw voor zijn recht. En dat is uiteindelijk zijn goed recht! 

Warme groet 

Nee, natuurlijk niet! Toch worstelen gek genoeg veel organisaties met de juiste positionering van deze discipline. Niet zelden moet HR een strijd voeren voor een plek aan de strategische tafels. Lukt het minder goed de verbinding met het grotere plaatje scherp te stellen. Een verbinding die juist aan de basis zou moeten staan voor een solide toekomstgerichte ontwikkeling en het onderscheidende vermogen van de organisatie. 

Ofschoon ik met deze blog een lans breek voor HR, constateer ik helaas dat er niet zelden een berusting plaatsvindt om de strijd over de positie blijvend te willen aangaan en/of te willen versterken. Dat is spijtig, juist in deze tijd, waarin de ontwikkelingen en vraagstukken immens zijn. Denk maar aan de op drift geslagen arbeidsmarkt, de vergrijzing, de nut en noodzaak tot duurzame inzetbaarheid en de opmars van de verdere niet te stuiten digitalisering. Vergeet daarbij niet de betekenisgeving van het uitdragen van goed werkgeverschap. Dat is hot! Waarom wil ik bij jullie werken? 

“HR passé? Welnee!”

Tegelijkertijd wordt er veelal keihard gewerkt en wordt het HR team dagelijks opgeslokt door de going concern. Begrijp mij niet verkeerd: dat werk moet ook gedaan worden. Echter het is vaak hollen en vliegen. Vechten tegen de bierkaai. De vraag rijst op: hoe keer je dat tij en zorg je ervoor dat er voldoende tijd overblijft voor noodzakelijke vergezichten. Hoe creëer je rust en inspiratie voor een gedegen visie op mens en organisatie? Wat is je verhaal? 

Je zal als team regelmatig even aan moeten meren. De zeilen moeten laten zakken, de wal op moeten klimmen en nadenken over jouw positie, jullie koers en vooral wie daar een rol in spelen. Hoe werken we met elkaar samen en vooral waar liggen onze talenten en hoe zetten we deze in? Dat verrijkt en inspireert. Als je aan die dialoog begint, is onderstaand advies mogelijk een eye-opener voor het vergroten van slagingskansen. 

Als HR zou je continue de krachten moeten bundelen met andere disciplines binnen de bedrijfsvoering, zoals bijvoorbeeld met financiën. Beleidsstukken sneuvelen niet zelden doordat de financiële consequenties onderbelicht blijven. 

Een beeld over de meerjareninvesteringen versus het rendement wat behaald kan worden, weggezet in tijd, helpt om HR- vraagstukken te agenderen binnen de MT’s. Het geeft inzicht in effecten en resultaten. En uiteindelijk zie je de bekende stip op de horizon op een integrale en verantwoorde wijze. Je hebt plots je verhaal! Er komt gegarandeerd een vaste plek vrij aan de strategische tafels. 

Alle hens aan dek. Hijs de zeilen, zou ik zeggen, zet koers en navigeer met elkaar naar een mooie toekomst voor jullie organisatie! HR passé? Welnee! 

Warme groet

Nee, ik ga jullie antwoord niet beïnvloeden, maar eerst een korte samenvatting van mijn maandag, deze week. 

Ik had een afspraak met een opdrachtgever, in hartje Amsterdam. Ik woon in de buurt en checkte de route met de auto en uiteraard de parkeergelegenheid. Eitje! Heerlijk, dacht ik, weer even een live meeting. Lang verhaal kort: het was de eerste dag meivakantie, de stad was ontploft en iedere fijne aanwijzing van de aardige mevrouw van mijn navigatie, bleek een (tijdelijke) afgesloten route. Het was een heus drama. En ja, ik had die dag de meest naïeve keuze gemaakt, ever. Bovenaardse krachten dreven mij via nauwe stegen, steeds verder weg van mijn bestemming en erger: brachten mij in benarde posities. Volstrekte chaos. Hand in eigen boezem. Na mijn stadssafari met daarnaast een dwangmatig doortikkende klok, ben ik dan toch uiteindelijk totaal hysterisch aangekomen. 

Dit voorbeeld telt eigenlijk niet mee binnen de vraag, met name door mijn domme keus om met de auto naar de stad te gaan. Echter, behalve dat er een heerlijke lunch klaarstond, in een mooi grachtenpand, waren achteraf de uiteindelijke resultaten niet anders dan na een vergadering via teams. We zijn daar handig in geworden. En ik noteerde daarnaast heel wat loze uren. Voor een consultant altijd een dingetje. Over de terugtocht vertel ik later nog weleens. 

Ik klaagde bij mijn vriendin op de app. Hou op, zei ze: ik sta in 10 km file. Al uren. Meer erg. Dat wordt vanavond weer doorwerken, schreef ze, omgeven door een boos uitziende Emoji. 

“Ik verbaas mij daarover. Achter de mededeling in de laatste persco, waar de beëindiging van het thuiswerk advies aangekondigd werd, staat nu gewoon een dikke punt. Over en uit! Hoe kan dat? “

Ook met dit tweede voorbeeld van mijn vriendin wil ik jullie zeker niet  beïnvloeden met het antwoord op mijn vraag in de titel. Maar we stevenen af op enkele feitelijkheden. Althans vanuit mijn optiek. Na twee jaar Corona gaan alle remmen weer los. We zijn weer met miljoenen onderweg. Alle oproepen, tijdens de pandemie, tot enige matigheid, zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Onze noodzakelijke gedragsverandering, die tegelijkertijd in zou moeten haken op bijkomende duurzame klimaat en energie uitdagingen, zijn op het punt van mobiliteit uit het nieuws verdwenen. 

De politiek is op dat punt muisstil en onze ellendige Corona periode wordt zelden meer benoemd en al helemaal niet in verbinding met het bovengenoemde. Ik verbaas mij daarover. Achter de mededeling in de laatste persco, waar de beëindiging van het thuiswerk advies aangekondigd werd, staat nu gewoon een dikke punt. Over en uit! Hoe kan dat? 

En ja, ik weet dat thuiswerken niet voor iedereen is weggelegd. Respect dus absoluut voor al die beroepen die ook tijdens de pandemie gewoon op pad moesten. Maar op mijn bewuste maandag, toen ik na mijn zwerftocht weer thuis met een bakkie koffie achter mijn PC zat, was ik in ieder geval meer happy. De resterende uurtjes kreeg ik meer voor elkaar dan voor en tijdens mijn safaritocht. 

De moraal, mijn moraal: blijf alert op de bewegingen die we weer willen maken. Is het echt nodig? Zoek met elkaar de balans. Velen met mij zien die noodzaak gelukkig nog steeds. Ons leermoment vanuit de afgelopen jaren moet benoemd blijven. Het komt uiteindelijk ook onze effectiviteit en ons welzijn op vele terreinen ten goede. En het zal de politieke agenda op vele speerpunten aan moeten spreken, toch? 

Mijn antwoord: thuiswerken, waar het kan, een noodzakelijk blijvertje! En ja natuurlijk: als projecten om live meetings vragen, reis ik met liefde af. Maar wel bewust. 

Warme groet 

Tijdens het schrijven van mijn blog woon ik in een vakantiehuisje, ergens bij Gorssel. Je weet wel Gorssel. Ze hebben daar ook een Loetje, nou dan zit je daar dus goed, in dat plaatsje. Het is ijzig koud en het sneeuwt. Alles wat ik bij mij heb, trek ik over elkaar heen aan. Ik kan mij niet heugen het afgelopen winter zo koud te hebben gehad. De fietsen staan in de berging van het huisje en wat mij betreft staan ze daar best. Het is verder heerlijk. Boek, wijntje en lekker lummelen. Is dat een woord? 

“Ben ik dit nog? Inmiddels zat Loetje stampvol met mensen, waar de ijspegels aan hun neus hingen.”

Maar het is ook tijd om mijn LinkedIn profiel weer bij te werken. Alweer een nieuwe baan?, schreef een fijn contact. Ha ja, als zelfstandige en interimmer hop je wat meer dan dat je een vaste aanstelling hebt. Of is dat ouderwets gesteld? We zaten te schuilen voor de sneeuw en snerpende wind bij Loetje, in Gorssel hè. Ik opende mijn LinkedIn profiel. Ruim zeven jaar zelfstandig en nu weer een mooie vaste aanstelling als adviseur bij BuitenhekPlus. Ja, ja het “oude nest”, vertel mij wat, waar ik de afgelopen maanden al met plezier als freelancer ingevlogen was. 

Mijn lieve dochter zei: wat ben jij leuk voorspelbaar mams. Tja, dat weet ik niet precies, maar het is plots weer een feit. Ik ben er blij mee. Inmiddels had ik als freelancer alweer een mooi eigen winkeltje opgebouwd, met een variété aan opdrachten. Samen met de collega’s ga ik dat als een moederkloek verder beheren en over adviseren. Is het allemaal bekende materie? Nee joh, respect voor mijn collega’s, wat een ingewikkelde adviesvragen soms. Ik ga daar ook weer eens even goed voor zitten en hoop op een positieve manier een mooie bijdrage te kunnen leveren. 

Maar goed, even die check onder info op mijn LinkedIn profiel. Ik zat al klaar met de optie wijzigingen. Ben ik dit nog? Inmiddels zat Loetje stampvol met mensen, waar de ijspegels aan hun neus hingen. Gorssel was nagenoeg van de buitenwereld afgesloten door heftige sneeuwval. 

Ik las tot driemaal toe de info onder mijn profiel. Lieve mensen, je kunt mij hiervoor nog steeds benaderen. Heerlijk, die ervaring en expertise. Heerlijk mijn werk. Ook tijdens mijn nieuwe job sta ik als organisatieadviseur voor jullie klaar. Kom maar op hoor. Leuk! 

Inmiddels moesten we bij Loetje plaats maken voor anderen. Ik had al drie keer iets bijbesteld, maar dat werd een beetje aso, bij het zien van al die koude blikken in het wachtportaal. We glibberden naar ons vakantiehuisje. Life is good at the moment! 

Warme groet Annemarie

Afhankelijk van het aantal legers wat je kreeg en de aard van jouw geheime opdracht, duurde dit ogenschijnlijke gezellige bordspel soms tot diep in de nacht. Het was geen teamspel. Allianties met tegenspelers waren van tijdelijke en strategische aard. Zeker niet om vrienden te worden. Jouw opdracht en persoonlijk gewin stonden bovenaan. 

Waar het spel begon met een gezellige snack en het biertje, ontpopte het zich niet zelden tot een verbeten strijd om de winst. Legers werden van de tafel gemaaid en met rode konen werd aan “landje pik” gedaan. 

“Tijdens het gezelschapsspel Risk was er altijd wel iemand die plots na uren zei: jongens, tis mooi geweest, ik mot morgen weer vroeg op!”

Nu de verschrikkingen in Oekraïne. De ontstane ontreddering van zoveel mensen weer en met de opvolgende humanitaire crisis, lijkt het bordspel Risk tot leven te komen. Real time! 

Geen snacks, geen biertje. Een verbeten strijd van een gekrenkte Poetin om de macht, zonder oog en oor voor zoveel leed bij onschuldige mensen. Scrupuleus gaan voor het eigen gewin. Ten koste van alle waarden en normen die binnen een beschaafde democratische samenleving thuishoren. 

De wereld houdt zijn adem in en alle verdragen ten spijt, lijkt een oplossing voor deze zinloze strijd nog ver weg. Belangen, geopolitiek en economieën, alles moet worden meegewogen. Toch? Het is vreselijk, ja, maar ons eigen belang…..

Tijdens het gezelschapsspel Risk was er altijd wel iemand die plots na uren zei: jongens, tis mooi geweest, ik mot morgen weer vroeg op! 

Ben ik een hopeloze romantica, die hoopt dat er snel een wereldleider opstaat en zegt: jongens…..Een leider die even niet aan zijn herverkiezing denkt, positie inneemt en met zijn Risk-skills geschiedenis schrijft, ten goede van al dit zinloze geweld. Die het voortouw neemt om de inwoners van Oekraïne hun land weer terug te geven, hun huis en haard veilig te stellen en hen een toekomst in vrede te bieden. 

Warme groet 

Ja, natuurlijk blij met de versoepelingen! 
Toch blijft er iets knagen. Een beetje een onbestemd gevoel. 

Ergens in 2020 schreef ik al over ons leermoment, althans of er een leermoment zou ontstaan. Of we snappen dat we onze samenleving sowieso anders zouden moeten inrichten. Niet meer hysterisch met elkaar in de ochtendfile. De vergaderingen met miljoenen tegelijk om 9.00 uur inplannen. Als ingeblikte worsten in het gangpad van de trein. En meer, waarmee onze bewegingen en automatische samenscholingen onnodig zouden worden geactiveerd.

“Toen was het goed toch? Toen, voor die gekke pandemie.”

Honderden beleidsnotities over het hybride werken hebben inmiddels het licht gezien. Het was HET gesprek binnen organisaties. De vraag blijft nu rijzen: Worden dat in de komende tijd vergeelde notities of zien we in dat dat het nieuwe normaal zou kunnen zijn? Een way of life die ons welbevinden gedeeltelijk beschermt. 

Ik hou mijn hart vast. Niet omdat ik een mopperig typ ben, verre van, maar omdat we ook weer snel kunnen en willen vergeten. Onze oude en ingesleten gewoonten omarmen. Veel meer makkelijk. Hoeven we ook niet te reflecteren. Toen was het goed toch? Toen, voor die gekke pandemie. Hebben we ook weer doorstaan. En door……..

Ik las laatst in een artikel (excuus voor de auteur, niet genoteerd) een prachtige slogan: het leven wordt vooruit geleefd, maar achteraf begrepen. Deze voor mij wijze uitspraak kun je o.a. op vele maatschappelijke en politieke situaties leggen. Het klopt! Het zegt alleen helaas niets over onze kracht en wil om daadwerkelijk met gezond verstand dit om te zetten in concrete verbeteracties. Helemaal niet als het drastisch ingrijpt in een vastgeroeste cultuur. En waar economische belangen een grote en veelal doorslaggevende rol spelen. 

Denk ook eens aan de versoepeling van het thuiswerk advies. Wat betekent dat ene zinnetje nou werkelijk: Een hoera of een dilemma. Hoe gaat dat in de praktijk werken voor medewerkers die om moverende redenen angst blijven houden om naar het werk te komen? 

Hoe flexibel en wendbaar zijn we geworden. Welke rechtspositionele vraagstukken doemen de komende tijd op. Ik heb nu al begrepen dat de werknemer nauwelijks rechten heeft om deze weigering te staven. Dat wordt nog een dingetje hoor, let op mijn woorden. En zijn we al niet te laat om deze vraagstukken gedegen onder de loep te nemen. Werkgevers- en werknemersorganisaties hadden hier toch allang een convenant arbeidsvoorwaarden voor op moeten stellen. 

 In de lockdown moesten we onze creativiteit inzetten. Met Zoom en Teams en Webex, tuurlijk we deden het, we hebben onszelf bewezen, maar houden we dit vol? Of zijn we zo blij dat we onze haperende mic en camera weer vaarwel zeggen. Live meetings, met een snotterende collega naast je, jippie. Geen Corona hoor, last van hooikoorts. De tijd zal het leren. Een beetje een dooddoener, maar dat sluit nu het beste aan bij mijn knagende gevoel. Is mijn gevoel terecht? 

En vanzelfsprekend: Voor alle getroffen ondernemers tijdens de pandemie: petje af voor jullie doorzettingsvermogen en wilskracht. Goede zaken voor de toekomst! Eindelijk weer ondernemen en centen verdienen. Het is jullie meer dan gegund. Respect! Toppers! 

Die drie zoenen blijven verboden toch? Heerlijk! 

Warme groet Annemarie