Zeg je nou: dit lijkt wel op het Heintje Davids effect? Wie kent haar en de uitdrukking niet? Een variétéartiest van lang lang geleden, die telkens opnieuw opkwam na een opmerkelijke afwezigheid. De vergelijking lijkt wat vergezocht om meerdere redenen. Ik kan best grappig uit de hoek komen, al zeg ik het zelf, maar met dans en zang gooi ik helaas geen hoge ogen. En of mijn afwezigheid door de jaren heen opmerkelijk was, betwijfel ik dan ook weer. Waarschijnlijker is het dat zaken soms lopen, zoals ze lopen. Zoals zoveel dingen in ons leven. 

– “oude liefde roest niet”

Dus: na een mooie en wederom leerzame periode bij een onderdeel van de belastingdienst, waar o.a. een analyse inzake de versterking inzetbaarheid medewerkers op de rol stond, was het weer tijd voor een nieuwe uitdaging. En die kwam snel. Misschien uit onverwachte hoek of eigenlijk misschien ook helemaal niet. 

Als je mijn LinkedIn profiel scant dan zie je dat ik een behoorlijk lange tijd werkzaam ben geweest als consultant bij mooie en aansprekende organisatieadviesbureaus. Zo’n typ, die als een rondreizend circus, met rolkoffer, kokerrok en knot, organisaties de helpende hand uitstak. Een top leerschool en 1000 kilo nuttige bagage in mijn koffer, zodat ik uiteindelijk zeven jaar geleden enthousiast en vol vertrouwen als zelfstandig organisatieadviseur voort kon. 

Kort voor de jaarwisseling kwam daar dan de leuke deal om tijdelijk, met opgestroopte mouwen, BuitenhekPlus met haar advieswerkzaamheden te ondersteunen. Ervaren collega’s daar kozen voor een vervolgloopbaan, nieuwe en enthousiaste collega’s staan inmiddels alweer in de startblokken. Echter in de tussenliggende periode, tijdens de wisseling van de wacht, draait de Consultancy en dienstverlening naar opdrachtgevers natuurlijk gewoon door. En ja, daar verschijnt dan even mijn tijdelijke overbruggingsrol. En ja, daar verdwijnt deze weer als the crew weer compleet is. Wat onwijs gaaf om dit te mogen doen. 

Sommige onderdelen van het werk staan zo vast in mijn geheugen gegrift, denk aan de advisering en ondersteuning tijdens functiewaarderingstrajecten, dat dat een kwestie is van weer gewoon met liefde oppakken. Het blijft een prachtige expertise, een vak apart! En dat neem ik maar al te graag weer even op mij. 

En zo geschiedde dat ik wederom ben neergestreken op het oude vertrouwde nest. Een bijzondere en leuke start van het nieuwe jaar. Het spreekwoordelijke gezegde: 
“oude liefde roest niet”, lijkt hier zomaar eens op zijn plaats. 

Warme groet Annemarie 

Kijk nou, moet je haar zien zitten op de foto bij de KvK. Eigenwijsneusje. Leuk toch, zo een herinnering op FB. Daar denk je anders nooit meer aan. Ik weet nog dat ik het rete spannend vond. Stoer ook. 

Ik startte zeven jaar geleden mijn eigen onderneming, namelijk 
Annemarie van der Will Consultancy. Specialist op het brede terrein van HRM en organisatieadvies. Hele mond vol hè? Dat moet je dan vanaf dat moment gaan waarmaken. Maar waar een wil is (voor de oplettende lezers leuke woordspeling), is een weg. 

“To the point mams, niet te breedsprakig. Niemand heeft daar zin in en tijd voor. Blijvende uitdaging!”

Ik had inmiddels al wel jarenlang ervaring en kennis opgedaan, mooie en leerzame tijden, maar dat telt dan niet direct. Althans, het is geen garantie dat de hele wereld direct voor je deur ligt voor een klus. Je mot jezelf gaan verkopen! Heul veul kopjes koffie drinken. Jezelf een opvallende strik ombinden, jezelf af en toe in the sale doen. Enfin, een speler op de zelfstandige markt worden. Netwerk vergaren dus, maar vooral vertrouwen opbouwen en altijd en altijd kwaliteit leveren. Oei, klinkt heftig, maar je kunt je geen hapering in je CV veroorloven. 

Zeven jaar geleden was dat besef er zeker! De praktijk echter is knetter hard. Ik heb zoveel mooie, interessante en ervaren zelfstandige collega’s om mij heen. Je moet het plekje daartussen echt gaan verdienen. En daarna met hard werken en leren behouden.

Wat een mooie en spannende opdrachten waren het de afgelopen jaren. Iedere dag dankbaar voor het vertrouwen wat in mij is gesteld. 

Ik deed het niet alleen. Mijn gezin draaide mee. Waren en zijn trots. Altijd betrokken. Mijn man nam de financiële administratie likkebaardend op zich, mijn zoon bouwde met liefde mijn website en plaatst al jarenlang wonderschoon mijn blogs en mijn dochter kijkt met een positief kritische blik naar mijn teksten. To the point mams, niet te breedsprakig. Niemand heeft daar zin in en tijd voor. Blijvende uitdaging! 

Een bevriende fotografe schoot destijds voor mijn website mooie profiel plaatjes. Die gaan wel eerdaags op de schop! Gedateerd klinkt te erg hè, maar na zeven jaar als zelfstandige en met het natuurlijke verloop………is mijn look net even iets anders. Coming soon. 

Maar het meest belangrijk, de afgelopen jaren, waren mijn oud collega’s en vrienden uit het vak. Zij staken onvoorwaardelijk hun hand voor mij in het vuur. Zij stelden mij, met hun hartelijkheid en overtuigende gaven, voor bij potentiële opdrachtgevers. Zonder hen was de weg veel meer hobbelig geweest. Tot op de dag van vandaag is dat te fijn. Dank, dank x 1000. Love you all.

Nou, ik sprong en ben nog niet verzopen. Natuurlijk heb ik weleens naar adem moeten happen. Dat houd je scherp! That’s all in the game. Lekker enthousiast en ambitieus werk ik door. We gaan zeker voor mijn tienjarig jubileum. Feestje! En heerlijk: de (digitale) kopjes koffie en altijd zin om mijn mooie ervaringen, verhalen en anekdotes met liefde met jullie te delen. Neem 
dan wel even je tijd, want breedsprakig is wel een beetje mijn ding! 

Warme groet 

Afgelopen woensdag zat ik, met mondkapje, in de wachtkamer bij de tandarts. De assistente vertelde haastig dat ie uitliep, sorry. Ook dat nog. Tegenover mij zat een aardige mevrouw, met mondkapje. We babbelden wat, zover dat ging.  Ze vertelde dat ze van Portugal kwam, net weer terug van familiebezoek. Daar zijn de mondkapjes niet weggeweest, gaf zij mij door. Het gaat daar goed! Ik knikte en dacht ondertussen of de wachtkamer de plek was voor een verdere dialoog. En vooral of ik daar zin in had. Ze verbaasde zich over het op en neer beleid, hier dus, in Nederland. Ik twijfelde nog steeds of ik ging reageren en vooral wat ik in die wachtkamer zou kunnen toevoegen aan haar verwondering. Ik werd gered door de bel: ze was aan de beurt. 

Ik scrolde wat door mijn telefoon en stuitte op een artikel, een onderzoek over de beschermingsgraad, na verloop van tijd, van het vaccin AZ. Niet al te best, begreep ik. Het wordt ook al lange tijd niet meer ingezet, vertelde de onderzoekers. Het is juist dat spulletje wat ik ook ingespoten heb gekregen. Heb ik weer. Automatisch checkte ik mijn mondkapje en trok deze wat strakker om mijn neus. 

“In de rij bij de huisarts hoorde ik een vrouw mompelen: waar heb ik dat kut mondkapje….Ze leek op die aardige mevrouw bij de tandarts, maar ben niet helemaal zeker. “

De aardige mevrouw was al klaar. Ze zwaaide en ik zwaaide terug. Ik mocht de stoel in, althans als ik eerst had gespoeld met een goor drankje. Dat is voor mij een extra bescherming, legde hij uit. Ik zit echt erg dicht op al mijn patiënten. Weer twijfelde ik of ik in zou gaan op al die informatie. Ik koos voor de knik. Wat moet je. Geen idee waar ik mee gespoeld had. Wat deed dat bij mij? En mijn wankele gebit? Zou daar al een onderzoek naar zijn opgestart? 

Tegelijkertijd voelde ik een totale metaal moeheid over mij heenkomen. Wat een vreemde wereld. Het voordeel van een behandeling bij de tandarts is, dat praten gewoon niet lukt. Heerlijk! Ik dacht alleen maar aan het moment dat ik weer losgelaten zou worden. 

Fabels en feiten over Corona en het beleid buitelen over elkaar heen. Zoveel meningen, zoveel boosheid ook en vergeet het verdriet niet. En dan het ongenuanceerde onbegrip naar elkaar toe. De social media vaart er wel bij. Tis niet te doen. En ik vrees dat het voorlopig zo zal blijven. 

Het leven is maar beperkt maakbaar. Ik behoor tot de senioren onder ons, ik kan dat weten. Levenservaring. Mijn persoonlijke keuzes, om besmetting tegen te gaan en hopelijk gezond te blijven, kunnen volgende week worden ingehaald door weer een heel andere, totaal onverwachte kwaal of leed. That’s live! 

Op de fiets naar huis ademde ik diep de frisse lucht in. Het is niet mijn lievelingsafspraak, de tandarts. Ik lunchte met mijn lief en kroop weer achter mijn PC. Een nieuw digitaal overleg bracht mij terug in het hier en nu. 

Een blog van een paar minuten in deze vreemde wereld, waar de strijd om ieders bestaan en ook dat van mij centraal staan. Ik ben helaas niet bij machte het tij te doen laten keren. Dealen met die hap dus. Inmiddels liep het tegen de klok van vijf! Mijn man riep: kom je, we moeten de griepprik halen. In de rij bij de huisarts hoorde ik een vrouw mompelen: waar heb ik dat kut mondkapje….Ze leek op die aardige mevrouw bij de tandarts, maar ben niet helemaal zeker. 

Warme groet 

Je werkt hard, je zegt ja en Amen tegen je baas en je blijft zeker niet thuis voor een lullig klachtje. Dat was ongeveer een beetje het principe wat er bij mij met de paplepel is ingegoten.

Dat gold trouwens ook vroeger voor de schooltijd. Maak me geen ‘Haarlemmer dijkies’ was het devies bij ons thuis. Hup, naar school! Je ging daar ook niet echt de dialoog over aan. Geen enkele ruimte. Dat legde onbewust een basis , op dat vlak dan, voor mijn verdere levenswandel.

“Ieder die later dan half negen binnenkwam, werd in zijn kraag gegrepen voor het zogenaamde goede gesprek. Echt!”

Maar goed, we leven iets anders, gelukkig maar en de manier van werken is natuurlijk, binnen de meeste branches, veranderd. Meer gericht op samen en gelukkig op heel veel plekken kun je met elkaar het goede gesprek voeren. Ook met de “baas”. Toch? Tegenwoordig noemen we dat werkgeluk. Althans, de zoektocht daar naar toe. Trendy. Zingeving. Met mijn HR achtergrond kan ik niet anders, dan dat streven omarmen.

Tijdens mijn eerste echte baan liep ik nog echt, dankzeggend voor een antwoord, achteruit, beetje buigend, de deur uit bij de directeur. Een karikatuur: een (te) grote man, achter een mahoniehouten bureau en met een dikke sigaar. Ik was echt een beetje bang voor die man. En het spreekwoordelijke rookgordijn was in die kamer feitelijk. Die man stond ook in de ochtend onder de klok in de hal. Ieder die later dan half negen binnenkwam, werd in zijn kraag gegrepen voor het zogenaamde goede gesprek. Echt! Kun je je dat nog voorstellen? Hysterisch. Je kon collega’s ook niet tippen via Whatsapp. Het speelde zich af in een soort of stenen tijdperk.

Ofschoon het woord arbeidsethos niet direct een woord was tijdens mijn opvoeding, heb ik automatisch dat principe, zeg maar, overgebracht binnen mijn eigen gezin. Meer gericht op het nemen van je verantwoordelijkheid. En veel later, we maken nu echt een hele grote sprong naar het heden, voel ik mij nog steeds giga verantwoordelijk voor mijn werk en het vertrouwen wat opdrachtgevers in mij stellen. Vooral dat laatste: ik vind dat nog steeds zo belangrijk. Niet zelden 24/7 in touw. En gewoon bereikbaar. Je ramt dat er niet meer uit. En leg ik mijzelf nog steeds een streng arbeidsethos op. Ik tier er wel bij. Zou niet anders willen. Lees: kunnen.

Het antwoord trouwens, wat ik bij de eerder genoemde sigaar rokende directeur kreeg, was revolutionair. Ik mocht als eerste werknemer, na de geboorte van mijn lieve dochter, parttime gaan werken. Let op: dat fenomeen bestond in die tijd nog nauwelijks. Niet eigenlijk. Dat besluit en dat in mij gestelde vertrouwen, zal ik nooit en nooit vergeten. Een cultuurschok. Binnen een heel conservatief bedrijf werd ik plots een beroemdheid. Het opende voorzichtig aan deuren naar, achteraf gezien, een meer divers HR beleid. Zes jaar heb ik bij het bedrijf gewerkt. Een top leerschool en ik kom sindsdien nooit ergens te laat aan. Als de dood dat ik in mijn kraag gegrepen word.

Als blijk van waardering destijds hield ik de directeur van 8.15 tot 8.30 onder de klok gezelschap, met een ochtendpraatje en een rokertje.

Warme groet

 Dat klinkt wel stellig. Laten we het iets nuanceren. Maar niet teveel. Onzekerheid kun je ook zien als een talent. Lees maar. 

Er is geen mens die de hele dag binnen zijn job optimaal zeker van zichzelf is. Ik ook niet. Hemel nee! Ik zorg er al jaren voor dat ik mooie mensen om mij heen heb staan, die mij aanvullen en ook helpen waar nodig. Heerlijk. Tuurlijk, dat is een proces. Jaren terug zei ik ook weleens ja tegen een opdracht, waar ik spoorslags daarna wiebelig en onzeker van werd. Dat voelt K……Als ik nu twijfel, zeg ik: prima, maar wel met extra expertise om mij heen. Dan komt het voor de bakker! Je kennie alles. 

Onzekerheid wordt niet zelden als incompetent ervaren. Dat kan voor medewerkers (niveau doet er niet toe) binnen teams tot een groot gevoel van onveiligheid leiden. Het omzeilen van die onzekerheid veroorzaakt, in het slechtste geval, veel stress en verzuim. Je loopt immers voortdurend op je tenen. Het je beter voordoen dan dat je op dat moment kunt waarmaken, slurpt energie. Dat ga je niet volhouden. Je verkommert. En waarom dan, vraag ik mij af? Bovendien gaat de ontwikkeling in organisaties, met name ook de digitale, zo ongelooflijk snel. Gun jezelf zo nu en dan een periode van leren. En geef het gewoon aan. Leidinggevenden zullen dat zeker weten te omarmen. Zij krijgen daardoor een veel meer realistisch beeld van de leerbaarheid binnen het team en haalbare ontwikkelingen. Het met elkaar om de hete brij heen draaien, helpt niemand. En al helemaal jezelf niet. 

Teams gaan regelmatig met elkaar de hei op. Prachtige programma’s, lekkere lunches. Aansprekende voorgangers, die zelfverzekerd weten hoe het werkt bij jullie. Hoe het beter kan. Hoe weten ze dat toch allemaal hè? We kennen die dagen wel. Maar er is gek genoeg bijna nooit een teamlid die onder het soep slurpen zegt: ik voel mij onzeker. Wie wil mij helpen?

Stel dat je dat zou doen (afgezien van dat soep slurpen dan), dan breek je zeker weten een lans voor heel veel van je collega’s. Hoe mooi zou jullie nieuwe team slogan zijn: onzekerheid is een talent! 

Teamontwikkeling begint bij alle teamleden zelf. Zelden met het inpeperen van ingewikkelde visies of opgelegde pandoeren. 
Het met je billen bloot gaan, zal een positieve inktvlek werking veroorzaken. Het zal op een natuurlijke manier zorgen voor persoonlijke ontwikkeling en zal het team uiteindelijk laten floreren. Maar ook bijdrage aan geborgenheid en waardering naar elkaar. Wie zich kwetsbaar durft op te stellen, komt uiteindelijk als winnaar uit de bus. 

Wie helpt mij vandaag en wie kan ik helpen? Dat is een talent en vergroot jouw zelfvertrouwen en werkgeluk. Daar heb je zo een teamdag en ook die soep (valt toch heel vaak tegen) niet voor nodig. 

Warme groet 

Waarom bel je mij? Ik vroeg dit uit nieuwsgierigheid. Het was echt jaren geleden dat we elkaar hadden gesproken. En samengewerkt hadden. Vervlogen, maar mooie tijden. Het telefoontje leek even een seconde uit het niets te komen. Maar er bleek een heuse visie achter te zitten. Dat was even slikken.

Ik ben sinds 2015 zelfstandig organisatieadviseur. Toen al had ik mensen om mij heen, die wenkbrauwen optrekkend reageerden. Oei, succes, maar joh je leeftijd. Schrok me rot destijds, geen moment bij stil gestaan. Maar dat ebde weg. De opdrachten kwamen er, waren knetter uitdagend en spannend. Tot op de dag van vandaag. Gek genoeg spreek je die mensen met die wenkbrauwen dan nooit meer.

Regelmatig vind je me in een masterclass, join ik relevante zoom sessies en geef ik een vermogen uit aan organisatieboeken. Dit ter voorkoming van het uitoefenen van steeds dezelfde kunstjes. Ofschoon sommige principes zich niet door de tijd laten beïnvloeden. Dat heet geen routine, maar is gewoon feitelijk. En ja, jemig wat blijft het een mooi vak. Ik tik nog net niet het 25 jarig jubileum aan, maar het schiet op. Ben ik ander persoon dan 20 jaar geleden? Nou….

Ik draag dus al heel lang geen pumps meer. Pffff, dat is eruit. Soort consultant item. Beeldvorming. Kan er geen stap meer op zetten. Ze staan me treurig aan te kijken. Ik verschuif ze soms wat, stof ze met liefde af. De consultant kokerrok heeft stiekem een iets (valt echt mee) ruimere snit en de donkerrode lippen, inmiddels bescheiden roze. Verder kan ik echt niets anders bedenken, waardoor mijn leeftijd een ernstige issue binnen mijn werk zou opleveren. Ik voel me heerlijk. Beetje jokken mag best.

Het was trouwens een leuk gesprek. Herinneringen ophalen, jemig o ja! Op mijn vraag werd ongelooflijk snel en eerlijk antwoord gegeven.

Er loopt hier allang een complex organisatievraagstuk, waar niet alleen wat verdieping in het onderzoek voor nodig is, maar waar ook draagvlak en inlevingsvermogen hoog in het vaandel staan.  Ok, zei ik. Niets nieuws onder de zon, dacht ik nog. De betrokken leidinggevende loopt, zo ging het gesprek verder, tegen haar pensioen aan. Waar ging dit heen? Ja, en nu vernam ik toch een lichte hapering: al die young professionals, in kokerrok (dat zei ze echt niet), zijn nu even niet de juiste match. En jij wel, had ik bedacht. O ha, zei ik. Of zoiets. Het kost wat moeite, maar heel soms lukt het om mijn breedsprakigheid te killen. Lotgenoten in crime dus, qua leeftijd dan!

Gister heb ik mijzelf in een vlaag van schrik in een kokerrok gehesen. Pumps eronder……nee joh, gekkigheid. Na het slikken, kwam het trotse gevoel. Mijn expertise en ervaring in combi met mijn leeftijd. Mooie receptuur. Hoe fantastisch was deze uitvraag eigenlijk.

Warme groet

Alle functies in een organisatie doen er toe. Ik val maar gelijk met de deur in huis. Ze zijn als een schakelketting aan elkaar verbonden. Je zou dus best kunnen stellen dat als er een schakel afbreekt of te weinig aandacht krijgt, de doelstelling, maar ook het welbevinden van mensen in het geding komt.

Op al die functies werken binnen die ketting mensen. Jouw collega’s. Zij verrichten op ieder gewenst niveau taken. Zijn verantwoordelijk voor hun deel, binnen het grotere geheel. De functie van de directeur is dus binnen die schakel net zo belangrijk als alle ondersteunende functies. En alle functies daartussen. Je hebt elkaar nodig.

Toch hebben we gek genoeg voor elkaar gekregen dat de persoonlijke betekenisgeving meer gevoeld wordt binnen de zogenaamde hogere functies.
Aanzien, opleiding, salarisschaal en positie veroorzaken veelal dat beeld en gevoel. Een gegroeide historische situatie.

Ik breek graag in deze blog een lans voor de vele functies, die niet in het (hiërarchische) organigram voorkomen. Ben trouwens fan van organigrammen. Maar dat even terzijde.

“Scherp het maar wat aan: als jij vandaag niet komt, dan zullen we jouw inbreng direct missen!“

De afgelopen jaren heb ik tal van interviews gehouden met functiehouders. Een representatieve dwarsdoorsnede binnen heel veel verschillende organisaties. Altijd als onderdeel van een uiteindelijk organisatieadvies op allerhande vraagstukken. Ik was en blijf altijd vet onder de indruk van het werk wat verricht wordt in juist ook de ondersteuning. De spinnen in het web. Tegelijkertijd merk je dat deze medewerkers zich wat wegcijferen, veelal minder happy zijn en zich onterecht wat achtergesteld zien. Dat rijmt zich geenszins met mijn metafoor van de schakelketting.

Beeldvorming is hardnekkig en kan onbewust een wissel trekken op het gevoel van persoonlijke betekenisgeving en Happinez binnen het werk. Deze constatering werkt averechts op een positieve cultuur. Een cultuur die de betekenisgeving op alle functieniveaus omarmt en dat ook dagelijks uitstraalt.

Een positie en een schaalniveau is niet de enige leidraad tot succes binnen een organisatie. Juist de verbinding van alle noodzakelijke werkzaamheden maakt de organisatie. Vervolgens zou iedere medewerker, op ieder gewenst niveau, zich betekenisvol moeten voelen. Scherp het maar wat aan: als jij vandaag niet komt, dan zullen we jouw inbreng direct missen! Je bent belangrijk binnen onze schakel.

Vele goeroes, veelal met een eigen you tube kanaal, zijn mijn blog al voor gegaan. De manier waarop je met elkaar werkt, naar elkaar kijkt en elkaar respecteert, blijft een veel besproken onderwerp. Het slipt voortdurend weg. Eilanddenken en hang naar verkokering blijven regelmatig hardnekkig de kop opsteken. Ik ben een ervaringsdeskundige, geen wetenschapper. Echter, ik ben ervan overtuigd dat mijn constatering en die van de wetenschapper elkaar op dit onderdeel vanzelf op een kruispunt tegenkomen.

Misschien vind je de metafoor van de schakelketting wat te simplistisch gesteld.  Werkgeluk wordt door vele variabelen beïnvloed. Toch zou je met elkaar een poging kunnen wagen, de ketting wat op te poetsen en de losgeraakte eindjes wat te verstevigen. Als ie uit elkaar dondert, dan kost het reparatiewerk aanzienlijk veel energie en tijd. Jouw en mijn functie doen er beiden toe. Iedere dag opnieuw. Straal het gewoon uit! Ieder mens wil linksom of rechtsom het gevoel hebben dat ie ertoe doet. Een bijdrage levert aan het bestaansrecht van de organisatie.

Warme groet Annemarie

Vreselijk dat woord bubbel, echt hè! Tenenkrommend populair. Nou ja, vooruit.

Mijn auto was mijn tweede huis. Jarenlang reed ik voor mijn werk kris kras door Nederland. Een rondreizend circus was er niets bij. In maart 2020 kwam daar een dikke vette streep doorheen. Tot op de dag van vandaag zoeken we nog steeds een weg terug naar wat was. Echter, de dagelijkse ritten met de auto is niet meer een vanzelfsprekendheid. Leermomenten in overvloed!

We fietsten al wel. Gewoon een gezellig stukkie. Zo nu en dan. Een boodschapje, met alleen schitterend weer! Het was niet echt ingebed in ons leven. De kwaliteit van onze trappers was ook niet echt uitdagend. Ik bedoel: het was prima voor het eerder genoemde doel. Maar toen kwam de omslag.

“Als ik klaar ben met uhhhh en ahhhh en jeeeee wat mooi roepen, komt de bezinning.“

Vorig jaar, middenin de lockdown, iets met Corona, kregen we de geest. Dat ontstond in een uitwaai weekend op Texel. We huurden daar e-bikes en wisten: dit gaat het worden. We hebben genoten van het eiland. Vanuit een prachtige andere invalshoek. Wind tegen, eigenlijk steeds, werd een eitje. Wat een zaligheid. Na Texel, je raadt het al, kwamen er dus twee stoere nieuwe fietsen. Ja, e-bikes. Het imago van je bent oud en krom en krikkemikkig verdwijnt langzaam uit de hoofden. Dat zegt trouwens niets over mijn persoonlijke gestel! Het genot en de mogelijkheden tot meer ultieme ontspanning kwam daarvoor in de plaats.

Inmiddels zijn we verslaafd. Kilometer vreters! We binden die leukers achter op de auto. Tuurlijk, hij is er nog. Toeren we op waanzinnige plekken door ons mooie landje. Ja, inderdaad: fietstassen met versnaperingen, regenjassen en zonnebrand. Kom maar op. Het moet niet gekker worden: we zijn ook eigenaren geworden van een heuse fietsatlas. We knutselen mooie routes in elkaar en leren de knooppunten uit ons hoofd. Althans dat doet mijn lief. Ik houd al mijn hele leven geografische plaatjes op z’n kop. Legenda’s vind ik vooral kleurrijk, maar veroorzaken bij mij niet zelden een blokkade. De competentie: ruimtelijk inzicht verdien ik geenszins.

Als we al dachten dat we onze eigen omgeving goed kenden? Dat werd ook nog een verrassing. Zo dichtbij huis, zoveel pracht en praal, wat we nimmer op deze manier hadden ervaren.

Er gebeurde ook nog iets anders. Ik ben gewoon hartstikke druk. Nog volledig en vol enthousiasme aan de stevige klussen. Nix te klagen, maar sta wel voortdurend aan. Op die fiets glijdt de spanning langzaam van mij af. Als ik klaar ben met uhhhh en ahhhh en jeeeee wat mooi roepen, komt de bezinning. En ja ook, kan nu wat wollig overkomen, let’s Go, de inspiratie. Niet zelden ontstaat plots de ruimte voor het antwoord, waar ik de dagen daarvoor halsstarrig naar had gezocht. De natuur als inspiratiebron! Zoiets?

Enfin, ik vind het heerlijk! Ik stap goed gemutst meerdere keren af om de schapen op het fietspad hun plek te laten behouden. We reizen dus deze vakantie nog niet naar Malaga. Ondanks dat we de (internationale) QR code in ons bezit hebben. Wat een gedoe allemaal hè. We fietsen dus in Berg en Dal! De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de pauzes veelvuldig zijn hoor. De lunches en de bitterballen laten we ons welgevallen. Het glaasje wijn vervangt op zijn tijd de gekoelde waterflessen. Het mot wel leuk blijven.

Warme groet Annemarie

Merkwaardig. Ik bedoel: na jaren werkzaam te zijn als interimmer. Ik zou daaraan gewend moeten zijn. Doorgaans zijn deze (mooie) functies van tijdelijke aard. Afscheid nemen hoort daar dus bij. Je bent een passant. Een passant met veelal een afgebakende opdracht vanuit de organisatie.

Ik zeg altijd gekscherend: voordat ze je vragen voor de personeelsvereniging, mot je wegwezen. Dan ga je de meerwaarde van het zijn van een externe mislopen. Specialistische kennis van buiten is soms even nodig. Ik blijf echter de ambassadeur van het zelf doen. De balans tussen intern en extern moet zo helder blijven als glas.

Onlangs leverde ik mijn organisatiepasjes in. Ik stond nog wat na te shaken van een intensieve periode. De dame van facilitair zei: je was er maar kort! Luttele seconden overwoog ik haar het giga project uit de doeken te doen. Er echt even voor te gaan zitten. In de hoop dat ze daarna zou zeggen: Jeetje, en dat in die tijd. Knap zeg. Ik zag er bijtijds van af. Ik zette glimlachend mijn handtekening.

Ooit in een organisatie, waar ik niet als interimmer, maar als consultant werkzaam was, bestonden er afdelingen waar de externen in de meerderheid waren. Niet nipt hè, maar echt in de meerderheid. Geen mens had dat meer in de smiezen. Echt niet! Een onbegrijpelijk oogkleppen beleid. Jaar en dag bliezen zij ook ballonnen op met een verjaardag, gingen mee met dagjes uit en meer. Waren stilletjes in het DNA van de organisatie gekropen. Hoe dat destijds afliep, laat zich raden.

Hoe dan ook: ik raak verknocht aan de organisaties waar ik tijdelijk werk. Ik voel me verantwoordelijk en hou van de dynamiek. Steeds weer anders, steeds weer mooie en bijzondere momenten. Je bouwt een prachtig netwerk op. Hoe lastig de kluif ook is. Ik geniet daarvan.

Toch ben ik streng voor mijzelf. Ik stop meestal op een natuurlijk hoogtepunt binnen de klus. Zodat de interne organisatie het stokje weer kan overnemen. Zwicht nooit voor het gemak van het hebben van werk. Ik voorkom daarmee dus ook het plots moeten opblazen van ballonnen en het uitzetten van speurtochten tijdens teamuitjes. Terwijl ik feestjes echt heerlijk vind.

Daardoor kan ik boven de materie van het alledaagse blijven staan. Mijn interim opdracht staat centraal. Ik kan scrupuleus blijven adviseren. Het klinkt misschien als een open deur, maar echt: zodra je mee gaat huilen met de wolven, verlies je je onafhankelijke positie. Juist dat laatste is de kernwaarde van een interimmer. Althans binnen mijn optiek.

Ok, ok, ben ook geen moraalridder. Ik verstop me ook weer niet achter de plantenbak voor die ene vette roddel. Beetje bijblijven is nooit verkeerd! 

En toch, afscheid nemen van een organisatie blijf ik echt lastig vinden, omdat ik linksom of rechtsom altijd een beetje van jullie ga houden.

Ik wens allen een heerlijke en ontspannen zomer toe. We hebben dat met elkaar verdiend.

Warme groet Annemarie

Een blog in twee minuten leestijd over een heel complex onderwerp. Here we Go. 

Je leest in deze tijd, waar angst en onzekerheid overheerst, veel artikelen over werkgeluk. Althans over het steeds vaker ontbreken daarvan. Wat is dat eigenlijk voor mij? En wie houd ik daar voor verantwoordelijk? 

Je merkt dat er regelmatig een verbinding wordt gemaakt met de Corona tijd. Het ontbreken van live contact door thuiswerken en het real time kunnen roddelen. Het ontberen daarvan en meer zou allemaal bijdragen aan het afbrokkelen van ons werkgeluk. 

We worden gekenmerkt als “kudde dieren”. We kunnen in organisaties niet zonder elkaar functioneren, althans we moeten elkaar live waarnemen, zo stelt men. Real time van elkaar leren en elkaar bekritiseren. Ik vat het maar wat samen. 

Tegelijkertijd wordt er knoerthard gewerkt aan eindeloze beleidsnotities om het hybride werken haar officiële intrede te laten doen. Hoe gaan we na Corona met elkaar samenwerken? De balans: dagje roddelen, dagje thuiswerken. Dat mot het worden. 

Ik zeg het expres een beetje zwart/wit. Begrijp me goed, het is prima om het momentum onder de loep te nemen. Te onderzoeken of we slimmer, gezonder en meer maatschappelijk verantwoord kunnen werken. De pandemie is ons letterlijk overvallen. De juiste weg daarbinnen is een zoektocht. Maak het echter nu niet plots overmatig complex. 

“Het leven en daarom ook ons werk is beïnvloed door iets ongrijpbaars. We zijn dat aan het verwerken. Echter, het vinden van de juiste modus komt er wel.”

Werkgeluk is niet over één kam te scheren. Iedere medewerker heeft zijn of haar eigen beweegredenen over wat werkgeluk inhoudt. Dat heeft met verschillende ambities te maken. Of zelfs met het gebrek aan ambities, wellicht. Daar kun je nimmer generiek beleid op vaststellen. 

Wat we van elkaar zien is dat bekende topje van die ijsberg die boven het water uitsteekt. Juist dat stuk onder de zeespiegel maakt dat we nooit met zekerheid werkgeluk generiek kunnen definiëren. De individuele belangen die we niet van elkaar zien en lekker voor onszelf houden, zijn ingewikkelde onzichtbare variabelen. Het geeft aan dat jouw en mijn vertrekpunt, op weg naar dat werkgeluk, een andere is. 

Ik denk en ik zie dat we steeds beter digitaal werken en waarnemen. Vooral dat laatste is van belang. Onze hersenen hebben die ommezwaai kunnen maken. We zien en horen steeds beter en het ongelukkige gestotter en gestoei met mics behoort tot het verleden. Even apart inbellen op Teams voor de vette roddel, het kan allemaal. Daar heb je de koffieautomaat in de live kantine niet meer voor nodig. 

Het vinden van individueel werkgeluk is van alle tijden en hoeft niet perse met de Corona tijd te maken te hebben. Waarschijnlijker is dat we ons door de pandemie gewoon rot geschrokken zijn. Het leven en daarom ook ons werk is beïnvloed door iets ongrijpbaars. We zijn dat aan het verwerken. Echter, het vinden van de juiste modus komt er wel. 

Over de beantwoording van mijn twee gestelde vragen in den beginne, kan ik voor nu kort zijn:

Werkgeluk voor mijzelf is het kunnen constateren dat je enige meerwaarde teweegbrengt en vertrouwen proeft bij de mensen om je heen. Vooruit, het gevoel hebt dat je op onderdelen een verschil kunt maken. Daar ben ik voor het grootste gedeelte zelf verantwoordelijk voor. Of ik nu thuiswerk of inlog op kantoor. 

Warme groet