Nee, ik ga jullie antwoord niet beïnvloeden, maar eerst een korte samenvatting van mijn maandag, deze week. 

Ik had een afspraak met een opdrachtgever, in hartje Amsterdam. Ik woon in de buurt en checkte de route met de auto en uiteraard de parkeergelegenheid. Eitje! Heerlijk, dacht ik, weer even een live meeting. Lang verhaal kort: het was de eerste dag meivakantie, de stad was ontploft en iedere fijne aanwijzing van de aardige mevrouw van mijn navigatie, bleek een (tijdelijke) afgesloten route. Het was een heus drama. En ja, ik had die dag de meest naïeve keuze gemaakt, ever. Bovenaardse krachten dreven mij via nauwe stegen, steeds verder weg van mijn bestemming en erger: brachten mij in benarde posities. Volstrekte chaos. Hand in eigen boezem. Na mijn stadssafari met daarnaast een dwangmatig doortikkende klok, ben ik dan toch uiteindelijk totaal hysterisch aangekomen. 

Dit voorbeeld telt eigenlijk niet mee binnen de vraag, met name door mijn domme keus om met de auto naar de stad te gaan. Echter, behalve dat er een heerlijke lunch klaarstond, in een mooi grachtenpand, waren achteraf de uiteindelijke resultaten niet anders dan na een vergadering via teams. We zijn daar handig in geworden. En ik noteerde daarnaast heel wat loze uren. Voor een consultant altijd een dingetje. Over de terugtocht vertel ik later nog weleens. 

Ik klaagde bij mijn vriendin op de app. Hou op, zei ze: ik sta in 10 km file. Al uren. Meer erg. Dat wordt vanavond weer doorwerken, schreef ze, omgeven door een boos uitziende Emoji. 

“Ik verbaas mij daarover. Achter de mededeling in de laatste persco, waar de beëindiging van het thuiswerk advies aangekondigd werd, staat nu gewoon een dikke punt. Over en uit! Hoe kan dat? “

Ook met dit tweede voorbeeld van mijn vriendin wil ik jullie zeker niet  beïnvloeden met het antwoord op mijn vraag in de titel. Maar we stevenen af op enkele feitelijkheden. Althans vanuit mijn optiek. Na twee jaar Corona gaan alle remmen weer los. We zijn weer met miljoenen onderweg. Alle oproepen, tijdens de pandemie, tot enige matigheid, zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Onze noodzakelijke gedragsverandering, die tegelijkertijd in zou moeten haken op bijkomende duurzame klimaat en energie uitdagingen, zijn op het punt van mobiliteit uit het nieuws verdwenen. 

De politiek is op dat punt muisstil en onze ellendige Corona periode wordt zelden meer benoemd en al helemaal niet in verbinding met het bovengenoemde. Ik verbaas mij daarover. Achter de mededeling in de laatste persco, waar de beëindiging van het thuiswerk advies aangekondigd werd, staat nu gewoon een dikke punt. Over en uit! Hoe kan dat? 

En ja, ik weet dat thuiswerken niet voor iedereen is weggelegd. Respect dus absoluut voor al die beroepen die ook tijdens de pandemie gewoon op pad moesten. Maar op mijn bewuste maandag, toen ik na mijn zwerftocht weer thuis met een bakkie koffie achter mijn PC zat, was ik in ieder geval meer happy. De resterende uurtjes kreeg ik meer voor elkaar dan voor en tijdens mijn safaritocht. 

De moraal, mijn moraal: blijf alert op de bewegingen die we weer willen maken. Is het echt nodig? Zoek met elkaar de balans. Velen met mij zien die noodzaak gelukkig nog steeds. Ons leermoment vanuit de afgelopen jaren moet benoemd blijven. Het komt uiteindelijk ook onze effectiviteit en ons welzijn op vele terreinen ten goede. En het zal de politieke agenda op vele speerpunten aan moeten spreken, toch? 

Mijn antwoord: thuiswerken, waar het kan, een noodzakelijk blijvertje! En ja natuurlijk: als projecten om live meetings vragen, reis ik met liefde af. Maar wel bewust. 

Warme groet