Een paar maanden geleden werd ik gevraagd om een onafhankelijk onderzoek te verrichten naar een geschil wat ontstaan was tussen de werkgever en haar werknemer. Ik was de derde onderzoeker in rij. Mijn voorgangers waren niet tot een door partijen gedragen oplossing kunnen komen. Waarvan akte. Het sierde partijen dat zij de moed niet opgaven. De weg naar de rechter zag niemand nog echt zitten, maar je kon wel spreken van een heuse impasse. 

Feitelijkheden werden overspoeld door emoties. Slechte raadgevers, maar onomkeerbaar binnen dit specifieke geval. Het geschil duurde maar voort. Het kostte allen te veel energie en de boosheid stapelde zich gestaag op. Dat leidt zelden tot enige mate van werkgeluk. Een understatement. 

De angel was helder. Een destijds onhandig opgestelde brief door de werkgever, tijdens een plaatsingsprocedure, waarmee de werknemer plots extra taken kreeg opgedragen, was de boosdoener. Althans, zo zag de functiehouder dat. Het lag wat meer complex, maar dat voor nu even terzijde. Deze inmiddels door de werkgever erkende miscommunicatie bleef echter wel als een venijnige rode draad door het proces en onderzoek heenlopen. Desalniettemin: 

Ik ontwierp een door partijen gedragen onderzoeksmethodiek. Belangrijk daarbij was dat we ook nog een vijftal onbeantwoorde vragen vanuit de Geschillencommissie moesten beantwoorden. Bedoeld voor totale transparantie en mede als basis te gebruiken voor het uiteindelijk advies binnen het ontstane geschil. 

“De eerder genoemde angel stak opnieuw toe. We kregen deze er niet meer uit. We waren met recht terug bij af. De deur zat niet alleen dicht, maar was ook in het slot gevallen.”

Tijdens mijn onderzoek trof ik bereidwillige gesprekspartners. Niemand vond de huidige situatie ideaal en allen zagen uit naar een toekomstgerichte oplossing. Ik zag gaandeweg het onderzoek, dat de eerder dichtgeslagen deur, weliswaar piepend en krakend, bij partijen op een kier kwam te staan. Ik werd voorzichtig positief, zette niet direct mijn voet daartussen. Ik liet het proces zorgvuldig haar werk doen. 

De dag brak aan dat ik met een positieve mindset mijn onderzoeksrapport opstelde. Mijn adviezen en conclusies in lijn met de resultaten uit velen gesprekken. Bedoeld om elkaar het vertrouwen te gunnen en elkaar weer op het kruispunt te treffen. Heldere afspraken. Een groeiproces met ruimte voor een toekomstige ontwikkeling binnen de functie en met een bepalende en zelfstandige rol weggelegd voor de werknemer. 

En toen….lang verhaal kort: we bespraken met alle stakeholders het onderzoeksrapport. Binnen 10 minuten gooide de werknemer de knuppel in het hoenderhok. De eerder genoemde angel stak opnieuw toe. We kregen deze er niet meer uit. We waren met recht terug bij af. De deur zat niet alleen dicht, maar was ook in het slot gevallen. De sleutel tijdens het gesprek onvindbaar. 

Het deed mij echt wat. Had ik een afslag gemist? Of was ik al bij aanvang in een valkuil terecht gekomen?
Het kan altijd gebeuren, maar als adviseur en onderzoeker is dit nooit wat je wilt. Wat we met elkaar voor ogen hadden, verdween als sneeuw voor de zon. Ik wist plots weer hoe een kater voelde. 

Het vervolg is nu aan partijen en laat zich enigszins raden. Triest. Laat het los, zei een lieve collega. Je hebt alles uit de kast gehaald om tot een oplossing te komen. Toch hoop ik stiekem dat ik nog een belletje krijg, tegen beter weten in. Conclusie:

De werknemer vecht als een leeuw voor zijn recht. En dat is uiteindelijk zijn goed recht! 

Warme groet