Mag ik u deze keer even lastig vallen met een wat ” brommerige” blog. Als zelfstandig professional wordt je tegenwoordig vaak gedwongen om je op de meest onpersoonlijke en tenenkrommende manier te presenteren. Opdrachtgevers werken veelal met regionale inhuur desk portaalsites. Wanneer je jezelf door de procedure van inschrijving op zo een site hebt heen geworsteld, Europese aanbestedingsregels hebt gedownload en 500 keer “nee” hebt ingevuld bij vragen over de meest weerzinwekkende fraudes, komt dan toch het moment van solliciteren. Gelukkig, weer even terug bij de interessante vacature, waar je een aantal uren eerder zo enthousiast over was. Het scherm ziet er overzichtelijk uit en geeft tevens een aantal gunningscriteria aan. Zo, kopje koffie erbij en aan de slag. De vacature is tenslotte op mijn lijf geschreven.
– Werving en selectiebureaus proberen een graantje mee te pikken van de aangeboden vacatures op deze regionale inhuur sites.
Vraag 1: ik vul daar naar eer en geweten “nee” in. Ik heb tenslotte geen afgeronde Academische opleiding, maar een afgeronde HBO opleiding, ontelbare terzake doende vervolgopleidingen en 16 jaar ervaring. Het systeem zal dat een worst wezen. Het geeft aan: ” helaas, u kunt niet verder solliciteren”. Ik blijf even verslagen naar het knalrode zinnetje staren. Ik begin van schrik wat in mijzelf te mompelen: “maar aan al die andere criteria voldoe ik echt, please”. Het scherm vertoont geen enkele emotie. Onderaan lees ik dat ik het absoluut niet in mijn hoofd moet halen om zelf contact te zoeken met de opdrachtgever. En voordat ik het nog niet in de gaten had, het is voor deze vacature over en uit. Knock-out!!!!!
In aansluiting op deze frustratie is het volgende snel benoemd. Werving en selectiebureaus proberen een graantje mee te pikken van de aangeboden vacatures op deze regionale inhuur sites. Zij schrijven zich als bemiddelaar in en plukken dan deze vacatures van de site en plaatsen deze prominent op hun eigen website. Vervolgens gooien ze deze op de social media en ja hoor, je bent direct hartstikke enthousiast. Bellen en mailen met de recruiter. Al snel blijkt dat zij de opdrachtgever helemaal niet persoonlijk kennen en geen specifieke opdracht hebben. Inmiddels heb je alweer je CV prijs gegeven en weer aandacht gegeven aan een aansprekende motivatie. Voor je het in de gaten hebt, verval je wederom in een knock-out systeem. De recruiter kan niet anders en heeft geen mogelijkheden om de opdrachtgever persoonlijk over jouw kennis en kunde te informeren. Het woord mensenhandel gaat mogelijk wat te ver, maar het speelde wel even door mijn hoofd.
Persoonlijk vind ik het op deze manier absoluut waardeloos. De opdrachtgever geeft ook veel verantwoordelijkheid weg aan eerste beoordelaars, medewerkers van de inhuurdesk, die enkel en alleen op het knock-out systeem selecteren. Waar zit binnen dit systeem de persoonlijke klik? Hoe zeker weet je dat je juist de noodzakelijke “kers op de taart” niet misloopt als opdrachtgever? Mogelijk om weven door wettelijke afspraken, het feit dat je als opdrachtgever nauwelijks tijd kwijt bent aan wervingsprocedures, het zal allemaal meespelen. Maar ik vond een kritische noot op zijn plaats.
Levert het “even een bakkie doen” niet veel meer kwaliteit en een eerlijke gunning op? Enfin, ik brom maar door, merk ik. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren mooie ervaringen en nog mooiere opdrachten mogen vervullen. Ik ben persoonlijk nog lang niet knock-out hoor. Bel gerust voor een afspraak en een persoonlijk gesprek. Ik zou dat hartstikke leuk vinden. Samen op weg naar een win-win situatie, zonder tussenkomst van een emotieloze wervingssite.
Warme groet