De afgelopen weken heb ik getracht een nieuwe blog te schrijven. Meerdere keren. Meestal op zaterdagochtend. Koffie, veel kopjes. Rust. Mijn moment. Het werd hem dus steeds niet. Delete. Het voelde vooral nutteloos. Wat zou ik nu kunnen toevoegen. Hoe zou ik mij kunnen meten aan alle toppers in de zorg. Aan alle andere mensen binnen onze vitale beroepen. Aan de zorgen van vele ondernemers. Hun strijd. Diep respect. Bovendien worden we in deze crisistijd overstelpt door betweters. Op social media, televisie en radio. Begrijp me niet verkeerd. Het is soms rete interessant. Het zet je tot denken. Hoe nu verder. Het is veel informatie. Ik zwabber wat van de 1 naar de ander. En weer terug. Filosofen, virologen, veranderkundige experts, economen, sociologen. En mensen die menen het allemaal tegelijkertijd te zijn. Wie o wie durft d”e strijd met de glazen bol aan.
“Oma, ik hoop je gauw weer te zien.”
Ondertussen ben ik gewoon aan het werk. Ja, vanuit huis. Zoals velen. Dat is spannend en druk. Iedere dag leer ik wat bij op digitaal gebied. Lol. Probeer mijn adviseurs rol zo goed mogelijk te vervullen. Ik hou van mijn werk. Kom er achter dat het niets uitmaakt welke schoenen ik aan heb. De Skype illustreert minder dan de helft van mijn outfit. Maar ik haat sloffen. Dus kies ik toch een paar uit die passend lijken voor de dag. Dit is de gekkigheid ten top. Weet ik. Zo ondergeschikt. Ja, ik maak mij zorgen. Ik vind het ook gewoon doodeng. Wat gebeurt er wereldwijd allemaal. Wat deden we niet goed. Wat gaan we van deze periode leren. Zijn we in staat ons gedrag aan te passen. Afscheid te nemen van al onze vanzelfsprekendheden.
Een gesproken berichtje van mijn kleindochter klingelt op mijn telefoon. Oma, ik hoop je gauw weer te zien. Hoop dat het goed met je gaat. Ik ben heftig afgeleid. Emotioneel. Ik laat het werk even voor wat het is. Samen met mijn ook thuiswerkende lieve man halen we een frisse neus. We lopen zwijgend langs de dijk. We zien de prachtige natuur. Intenser. Blijven in onze eigen gedachten. Knikken vriendelijk, op 1,5 meter, naar wandelende lotgenoten.
Bij thuiskomst spreek ik een antwoord aan mijn dot in: lieve meid, dat hoopt oma ook! En weet je wat: we gaan hopelijk gauw weer aan de pannenkoeken. Heel veel knutselen. Voorlezen. Gek doen. Kom maar op!
Had jij nog niet een Skype overleg, vraagt mijn man en nu ook collega. Gut ja, ik zoek snel naar de link. Inmiddels zo handig in. Goedemiddag, hoi, hey, hoe is het, hebben we iedereen….
Ondertussen hoor ik gerammel van potten en pannen. Ruik ik heerlijke specerijen. Ik groet mijn (digitale) collega’s. Till the next time. Volg het spoor naar de keuken. Happinez is dichtbij. Altijd al.
Keep strong allen, warme groet!