Van die drie zoenen neem ik met gemak afscheid. Heerlijk. Wat een gedoe. De laatste jaren kuste ik al wat in het luchtledige. Vooruit: mijn dierbaren uitgesloten. Een ander verhaal: het handenschudden. Ik ben (was) een echte. Altijd en overal. Een traditie, een ritueel. De opening bij een weerzien, een werkafspraak, een voorstel moment, vriendschappelijk. Respect. Niet in de laatste plaats stevig aangewakkerd door mijn politieke tijd. Voor en na de Raads-en commissievergadering. Voor de fractievergadering. Na de afdronk. Hele rondes legde ik af. Het had een betekenis. En ja: het is een cultuurdingetje. Ik ga dus afkicken. Voor jou, voor mij, zodat dat klote virus kansloos wordt. Hoe dan wel?
“Op je rug. Geen idee. Onwennig geploeter. Voorlopig worden we nog gered door de Skype. “
Ik bestudeerde laatst allerlei werkvormen: manieren tot eerlijke participatie in de organisatie. Al bladerend in een mooi boek, stuitte ik op een aansprekende werkvorm: vertrouwen en respect uitspreken. Het triggerde. In Zuid-Afrika begroeten stamgenoten elkaar met de korte zin: Sawu bona. Wat “ik zie u” betekent. De tegengroet SLkhoma betekent “ik ben hier” Hiermee wordt vertrouwen in elkaar uitgesproken. De kunst van het werkelijk zien en gezien worden. Ik vond het prachtig: zag het voor me. Weg handen. Contactloos. Eye-opener. Een aansprekend alternatief, wellicht.
De realiteit laat zich raden: mijn blog zal geen definitieve cultuuromslag bewerkstelligen. En nee, ik verwacht niet dat deze vorm plots een trendsetter wordt.
Ik kan het slechts in kleine kring uit proberen. De kans op acceptatie schat ik laag in. Lachers op mijn hand is waarschijnlijker. Maar hoe dan wel?
De ellebooggroet is te close. De 1,5 meter komt in gevaar. Althans zonder mondkapje: een stof opwaaiend fenomeen. Wat zetten we op: het Kruidvat + masker of een zelf geborduurde? Schijnveiligheid, wordt gezegd. Bij verkeerd gebruik knap onhygiënisch. Wat is wijsheid. Enfin, verder met de begroeting.
De oosterse buiging kan. Je ziet het al. Beetje houterig. Of: hey hoi, gaat ie, te amicaal wellicht. Beetje nonchalant draaiend dan: je handen in je zakken. Op je rug. Geen idee. Onwennig geploeter. Voorlopig worden we nog gered door de Skype. Hoe fijn is dat. Aaa je bent er…ik hoor je wel, maar zie je niet!
We vinden vast een way out. Het zal wel moeten. Andere culturen kunnen wellicht helpen. Look Around. Op weg naar minder klef. Hygiënischer. Maar wel vol respect. En ja, ik zal het handenschudden zo missen.
Sawu bona
Annemarie
Bron: Beweging in je brein
Monique Hampsink
Nanette Hagedoorn