Een blog in twee minuten leestijd over een heel complex onderwerp. Here we Go. 

Je leest in deze tijd, waar angst en onzekerheid overheerst, veel artikelen over werkgeluk. Althans over het steeds vaker ontbreken daarvan. Wat is dat eigenlijk voor mij? En wie houd ik daar voor verantwoordelijk? 

Je merkt dat er regelmatig een verbinding wordt gemaakt met de Corona tijd. Het ontbreken van live contact door thuiswerken en het real time kunnen roddelen. Het ontberen daarvan en meer zou allemaal bijdragen aan het afbrokkelen van ons werkgeluk. 

We worden gekenmerkt als “kudde dieren”. We kunnen in organisaties niet zonder elkaar functioneren, althans we moeten elkaar live waarnemen, zo stelt men. Real time van elkaar leren en elkaar bekritiseren. Ik vat het maar wat samen. 

Tegelijkertijd wordt er knoerthard gewerkt aan eindeloze beleidsnotities om het hybride werken haar officiële intrede te laten doen. Hoe gaan we na Corona met elkaar samenwerken? De balans: dagje roddelen, dagje thuiswerken. Dat mot het worden. 

Ik zeg het expres een beetje zwart/wit. Begrijp me goed, het is prima om het momentum onder de loep te nemen. Te onderzoeken of we slimmer, gezonder en meer maatschappelijk verantwoord kunnen werken. De pandemie is ons letterlijk overvallen. De juiste weg daarbinnen is een zoektocht. Maak het echter nu niet plots overmatig complex. 

“Het leven en daarom ook ons werk is beïnvloed door iets ongrijpbaars. We zijn dat aan het verwerken. Echter, het vinden van de juiste modus komt er wel.”

Werkgeluk is niet over één kam te scheren. Iedere medewerker heeft zijn of haar eigen beweegredenen over wat werkgeluk inhoudt. Dat heeft met verschillende ambities te maken. Of zelfs met het gebrek aan ambities, wellicht. Daar kun je nimmer generiek beleid op vaststellen. 

Wat we van elkaar zien is dat bekende topje van die ijsberg die boven het water uitsteekt. Juist dat stuk onder de zeespiegel maakt dat we nooit met zekerheid werkgeluk generiek kunnen definiëren. De individuele belangen die we niet van elkaar zien en lekker voor onszelf houden, zijn ingewikkelde onzichtbare variabelen. Het geeft aan dat jouw en mijn vertrekpunt, op weg naar dat werkgeluk, een andere is. 

Ik denk en ik zie dat we steeds beter digitaal werken en waarnemen. Vooral dat laatste is van belang. Onze hersenen hebben die ommezwaai kunnen maken. We zien en horen steeds beter en het ongelukkige gestotter en gestoei met mics behoort tot het verleden. Even apart inbellen op Teams voor de vette roddel, het kan allemaal. Daar heb je de koffieautomaat in de live kantine niet meer voor nodig. 

Het vinden van individueel werkgeluk is van alle tijden en hoeft niet perse met de Corona tijd te maken te hebben. Waarschijnlijker is dat we ons door de pandemie gewoon rot geschrokken zijn. Het leven en daarom ook ons werk is beïnvloed door iets ongrijpbaars. We zijn dat aan het verwerken. Echter, het vinden van de juiste modus komt er wel. 

Over de beantwoording van mijn twee gestelde vragen in den beginne, kan ik voor nu kort zijn:

Werkgeluk voor mijzelf is het kunnen constateren dat je enige meerwaarde teweegbrengt en vertrouwen proeft bij de mensen om je heen. Vooruit, het gevoel hebt dat je op onderdelen een verschil kunt maken. Daar ben ik voor het grootste gedeelte zelf verantwoordelijk voor. Of ik nu thuiswerk of inlog op kantoor. 

Warme groet