Waarom bel je mij? Ik vroeg dit uit nieuwsgierigheid. Het was echt jaren geleden dat we elkaar hadden gesproken. En samengewerkt hadden. Vervlogen, maar mooie tijden. Het telefoontje leek even een seconde uit het niets te komen. Maar er bleek een heuse visie achter te zitten. Dat was even slikken.
Ik ben sinds 2015 zelfstandig organisatieadviseur. Toen al had ik mensen om mij heen, die wenkbrauwen optrekkend reageerden. Oei, succes, maar joh je leeftijd. Schrok me rot destijds, geen moment bij stil gestaan. Maar dat ebde weg. De opdrachten kwamen er, waren knetter uitdagend en spannend. Tot op de dag van vandaag. Gek genoeg spreek je die mensen met die wenkbrauwen dan nooit meer.
Regelmatig vind je me in een masterclass, join ik relevante zoom sessies en geef ik een vermogen uit aan organisatieboeken. Dit ter voorkoming van het uitoefenen van steeds dezelfde kunstjes. Ofschoon sommige principes zich niet door de tijd laten beïnvloeden. Dat heet geen routine, maar is gewoon feitelijk. En ja, jemig wat blijft het een mooi vak. Ik tik nog net niet het 25 jarig jubileum aan, maar het schiet op. Ben ik ander persoon dan 20 jaar geleden? Nou….
Ik draag dus al heel lang geen pumps meer. Pffff, dat is eruit. Soort consultant item. Beeldvorming. Kan er geen stap meer op zetten. Ze staan me treurig aan te kijken. Ik verschuif ze soms wat, stof ze met liefde af. De consultant kokerrok heeft stiekem een iets (valt echt mee) ruimere snit en de donkerrode lippen, inmiddels bescheiden roze. Verder kan ik echt niets anders bedenken, waardoor mijn leeftijd een ernstige issue binnen mijn werk zou opleveren. Ik voel me heerlijk. Beetje jokken mag best.
Het was trouwens een leuk gesprek. Herinneringen ophalen, jemig o ja! Op mijn vraag werd ongelooflijk snel en eerlijk antwoord gegeven.
Er loopt hier allang een complex organisatievraagstuk, waar niet alleen wat verdieping in het onderzoek voor nodig is, maar waar ook draagvlak en inlevingsvermogen hoog in het vaandel staan. Ok, zei ik. Niets nieuws onder de zon, dacht ik nog. De betrokken leidinggevende loopt, zo ging het gesprek verder, tegen haar pensioen aan. Waar ging dit heen? Ja, en nu vernam ik toch een lichte hapering: al die young professionals, in kokerrok (dat zei ze echt niet), zijn nu even niet de juiste match. En jij wel, had ik bedacht. O ha, zei ik. Of zoiets. Het kost wat moeite, maar heel soms lukt het om mijn breedsprakigheid te killen. Lotgenoten in crime dus, qua leeftijd dan!
Gister heb ik mijzelf in een vlaag van schrik in een kokerrok gehesen. Pumps eronder……nee joh, gekkigheid. Na het slikken, kwam het trotse gevoel. Mijn expertise en ervaring in combi met mijn leeftijd. Mooie receptuur. Hoe fantastisch was deze uitvraag eigenlijk.
Warme groet