Je werkt hard, je zegt ja en Amen tegen je baas en je blijft zeker niet thuis voor een lullig klachtje. Dat was ongeveer een beetje het principe wat er bij mij met de paplepel is ingegoten.

Dat gold trouwens ook vroeger voor de schooltijd. Maak me geen ‘Haarlemmer dijkies’ was het devies bij ons thuis. Hup, naar school! Je ging daar ook niet echt de dialoog over aan. Geen enkele ruimte. Dat legde onbewust een basis , op dat vlak dan, voor mijn verdere levenswandel.

“Ieder die later dan half negen binnenkwam, werd in zijn kraag gegrepen voor het zogenaamde goede gesprek. Echt!”

Maar goed, we leven iets anders, gelukkig maar en de manier van werken is natuurlijk, binnen de meeste branches, veranderd. Meer gericht op samen en gelukkig op heel veel plekken kun je met elkaar het goede gesprek voeren. Ook met de “baas”. Toch? Tegenwoordig noemen we dat werkgeluk. Althans, de zoektocht daar naar toe. Trendy. Zingeving. Met mijn HR achtergrond kan ik niet anders, dan dat streven omarmen.

Tijdens mijn eerste echte baan liep ik nog echt, dankzeggend voor een antwoord, achteruit, beetje buigend, de deur uit bij de directeur. Een karikatuur: een (te) grote man, achter een mahoniehouten bureau en met een dikke sigaar. Ik was echt een beetje bang voor die man. En het spreekwoordelijke rookgordijn was in die kamer feitelijk. Die man stond ook in de ochtend onder de klok in de hal. Ieder die later dan half negen binnenkwam, werd in zijn kraag gegrepen voor het zogenaamde goede gesprek. Echt! Kun je je dat nog voorstellen? Hysterisch. Je kon collega’s ook niet tippen via Whatsapp. Het speelde zich af in een soort of stenen tijdperk.

Ofschoon het woord arbeidsethos niet direct een woord was tijdens mijn opvoeding, heb ik automatisch dat principe, zeg maar, overgebracht binnen mijn eigen gezin. Meer gericht op het nemen van je verantwoordelijkheid. En veel later, we maken nu echt een hele grote sprong naar het heden, voel ik mij nog steeds giga verantwoordelijk voor mijn werk en het vertrouwen wat opdrachtgevers in mij stellen. Vooral dat laatste: ik vind dat nog steeds zo belangrijk. Niet zelden 24/7 in touw. En gewoon bereikbaar. Je ramt dat er niet meer uit. En leg ik mijzelf nog steeds een streng arbeidsethos op. Ik tier er wel bij. Zou niet anders willen. Lees: kunnen.

Het antwoord trouwens, wat ik bij de eerder genoemde sigaar rokende directeur kreeg, was revolutionair. Ik mocht als eerste werknemer, na de geboorte van mijn lieve dochter, parttime gaan werken. Let op: dat fenomeen bestond in die tijd nog nauwelijks. Niet eigenlijk. Dat besluit en dat in mij gestelde vertrouwen, zal ik nooit en nooit vergeten. Een cultuurschok. Binnen een heel conservatief bedrijf werd ik plots een beroemdheid. Het opende voorzichtig aan deuren naar, achteraf gezien, een meer divers HR beleid. Zes jaar heb ik bij het bedrijf gewerkt. Een top leerschool en ik kom sindsdien nooit ergens te laat aan. Als de dood dat ik in mijn kraag gegrepen word.

Als blijk van waardering destijds hield ik de directeur van 8.15 tot 8.30 onder de klok gezelschap, met een ochtendpraatje en een rokertje.

Warme groet