Afgelopen woensdag zat ik, met mondkapje, in de wachtkamer bij de tandarts. De assistente vertelde haastig dat ie uitliep, sorry. Ook dat nog. Tegenover mij zat een aardige mevrouw, met mondkapje. We babbelden wat, zover dat ging.  Ze vertelde dat ze van Portugal kwam, net weer terug van familiebezoek. Daar zijn de mondkapjes niet weggeweest, gaf zij mij door. Het gaat daar goed! Ik knikte en dacht ondertussen of de wachtkamer de plek was voor een verdere dialoog. En vooral of ik daar zin in had. Ze verbaasde zich over het op en neer beleid, hier dus, in Nederland. Ik twijfelde nog steeds of ik ging reageren en vooral wat ik in die wachtkamer zou kunnen toevoegen aan haar verwondering. Ik werd gered door de bel: ze was aan de beurt. 

Ik scrolde wat door mijn telefoon en stuitte op een artikel, een onderzoek over de beschermingsgraad, na verloop van tijd, van het vaccin AZ. Niet al te best, begreep ik. Het wordt ook al lange tijd niet meer ingezet, vertelde de onderzoekers. Het is juist dat spulletje wat ik ook ingespoten heb gekregen. Heb ik weer. Automatisch checkte ik mijn mondkapje en trok deze wat strakker om mijn neus. 

“In de rij bij de huisarts hoorde ik een vrouw mompelen: waar heb ik dat kut mondkapje….Ze leek op die aardige mevrouw bij de tandarts, maar ben niet helemaal zeker. “

De aardige mevrouw was al klaar. Ze zwaaide en ik zwaaide terug. Ik mocht de stoel in, althans als ik eerst had gespoeld met een goor drankje. Dat is voor mij een extra bescherming, legde hij uit. Ik zit echt erg dicht op al mijn patiënten. Weer twijfelde ik of ik in zou gaan op al die informatie. Ik koos voor de knik. Wat moet je. Geen idee waar ik mee gespoeld had. Wat deed dat bij mij? En mijn wankele gebit? Zou daar al een onderzoek naar zijn opgestart? 

Tegelijkertijd voelde ik een totale metaal moeheid over mij heenkomen. Wat een vreemde wereld. Het voordeel van een behandeling bij de tandarts is, dat praten gewoon niet lukt. Heerlijk! Ik dacht alleen maar aan het moment dat ik weer losgelaten zou worden. 

Fabels en feiten over Corona en het beleid buitelen over elkaar heen. Zoveel meningen, zoveel boosheid ook en vergeet het verdriet niet. En dan het ongenuanceerde onbegrip naar elkaar toe. De social media vaart er wel bij. Tis niet te doen. En ik vrees dat het voorlopig zo zal blijven. 

Het leven is maar beperkt maakbaar. Ik behoor tot de senioren onder ons, ik kan dat weten. Levenservaring. Mijn persoonlijke keuzes, om besmetting tegen te gaan en hopelijk gezond te blijven, kunnen volgende week worden ingehaald door weer een heel andere, totaal onverwachte kwaal of leed. That’s live! 

Op de fiets naar huis ademde ik diep de frisse lucht in. Het is niet mijn lievelingsafspraak, de tandarts. Ik lunchte met mijn lief en kroop weer achter mijn PC. Een nieuw digitaal overleg bracht mij terug in het hier en nu. 

Een blog van een paar minuten in deze vreemde wereld, waar de strijd om ieders bestaan en ook dat van mij centraal staan. Ik ben helaas niet bij machte het tij te doen laten keren. Dealen met die hap dus. Inmiddels liep het tegen de klok van vijf! Mijn man riep: kom je, we moeten de griepprik halen. In de rij bij de huisarts hoorde ik een vrouw mompelen: waar heb ik dat kut mondkapje….Ze leek op die aardige mevrouw bij de tandarts, maar ben niet helemaal zeker. 

Warme groet