Ja, natuurlijk blij met de versoepelingen! 
Toch blijft er iets knagen. Een beetje een onbestemd gevoel. 

Ergens in 2020 schreef ik al over ons leermoment, althans of er een leermoment zou ontstaan. Of we snappen dat we onze samenleving sowieso anders zouden moeten inrichten. Niet meer hysterisch met elkaar in de ochtendfile. De vergaderingen met miljoenen tegelijk om 9.00 uur inplannen. Als ingeblikte worsten in het gangpad van de trein. En meer, waarmee onze bewegingen en automatische samenscholingen onnodig zouden worden geactiveerd.

“Toen was het goed toch? Toen, voor die gekke pandemie.”

Honderden beleidsnotities over het hybride werken hebben inmiddels het licht gezien. Het was HET gesprek binnen organisaties. De vraag blijft nu rijzen: Worden dat in de komende tijd vergeelde notities of zien we in dat dat het nieuwe normaal zou kunnen zijn? Een way of life die ons welbevinden gedeeltelijk beschermt. 

Ik hou mijn hart vast. Niet omdat ik een mopperig typ ben, verre van, maar omdat we ook weer snel kunnen en willen vergeten. Onze oude en ingesleten gewoonten omarmen. Veel meer makkelijk. Hoeven we ook niet te reflecteren. Toen was het goed toch? Toen, voor die gekke pandemie. Hebben we ook weer doorstaan. En door……..

Ik las laatst in een artikel (excuus voor de auteur, niet genoteerd) een prachtige slogan: het leven wordt vooruit geleefd, maar achteraf begrepen. Deze voor mij wijze uitspraak kun je o.a. op vele maatschappelijke en politieke situaties leggen. Het klopt! Het zegt alleen helaas niets over onze kracht en wil om daadwerkelijk met gezond verstand dit om te zetten in concrete verbeteracties. Helemaal niet als het drastisch ingrijpt in een vastgeroeste cultuur. En waar economische belangen een grote en veelal doorslaggevende rol spelen. 

Denk ook eens aan de versoepeling van het thuiswerk advies. Wat betekent dat ene zinnetje nou werkelijk: Een hoera of een dilemma. Hoe gaat dat in de praktijk werken voor medewerkers die om moverende redenen angst blijven houden om naar het werk te komen? 

Hoe flexibel en wendbaar zijn we geworden. Welke rechtspositionele vraagstukken doemen de komende tijd op. Ik heb nu al begrepen dat de werknemer nauwelijks rechten heeft om deze weigering te staven. Dat wordt nog een dingetje hoor, let op mijn woorden. En zijn we al niet te laat om deze vraagstukken gedegen onder de loep te nemen. Werkgevers- en werknemersorganisaties hadden hier toch allang een convenant arbeidsvoorwaarden voor op moeten stellen. 

 In de lockdown moesten we onze creativiteit inzetten. Met Zoom en Teams en Webex, tuurlijk we deden het, we hebben onszelf bewezen, maar houden we dit vol? Of zijn we zo blij dat we onze haperende mic en camera weer vaarwel zeggen. Live meetings, met een snotterende collega naast je, jippie. Geen Corona hoor, last van hooikoorts. De tijd zal het leren. Een beetje een dooddoener, maar dat sluit nu het beste aan bij mijn knagende gevoel. Is mijn gevoel terecht? 

En vanzelfsprekend: Voor alle getroffen ondernemers tijdens de pandemie: petje af voor jullie doorzettingsvermogen en wilskracht. Goede zaken voor de toekomst! Eindelijk weer ondernemen en centen verdienen. Het is jullie meer dan gegund. Respect! Toppers! 

Die drie zoenen blijven verboden toch? Heerlijk! 

Warme groet Annemarie