Een paar weken geleden las ik een zeer interessant interview met emeritus hoogleraar psychologie Liesbeth Woertman. Een vrouw met vele aansprekende publicaties op haar naam. Het interview ging over haar persoonlijke levenservaringen. Ze bracht deze in verbinding met haar kennis en kunde op haar vakgebied. De rode draad en citaat: Ouderdom is een uitgelezen moment om je ego te laten leeglopen. 

“In die periode was voor mij het imago van de zelfverzekerde good looking carrièrevrouw in kokerrok, op pumps belangrijk, dacht ik. Wie doet mij wat? “

Ik las het interview een paar maal aandachtig door. Ik voelde mij gek genoeg behoorlijk aangesproken en gaf het eerst een score van behoorlijk generaliserend. Hoezo? Waarom zou ik mij nu, in deze levensfase, als een grijze muis langs de plint moeten opstellen? Uit de schijnwerpers moeten stappen? Wat brengt mij dat? Toch liet het onderwerp van haar betoog mij niet los. Het zette mij aan het denken. 

Intermezzo. Ooit jaren geleden en dan echt jaren, had ik een mooie dialoog met een aantal collega’s tijdens de lunch. Ik zei toen: een consultant van boven de 60 jaar, ik weet niet hoor. Kan ik dan dit werk nog doen? Het leverde geweldige gespreksstof op en veel collega’s waren destijds verbaasd over mijn issue en vraag. Ik kreeg de handen niet op elkaar. Het onderwerp kwam daarna nooit meer ter sprake, althans niet binnen die setting. Nu twintig jaar later. 

Na het lezen van het interview kwam deze dialoog weer bovendrijven en begreep ik plots wat ik zelf toen bedoelde. Op zoek naar persoonlijke erkenning, met hulp van een door mijzelf gecreëerd imago, had ik een ideaal beeld gefantaseerd. Dat beeld sloot in mijn ogen niet direct aan bij de leeftijd van 60+. In die periode was voor mij het imago van de zelfverzekerde good looking carrièrevrouw in kokerrok, op pumps belangrijk, dacht ik. Wie doet mij wat? 

Ik zeg nu niet dat dat toen perse erg was. Als je je goed in je vel voelt zitten, dan helpt dat beslist mee om te kunnen acteren. Je staande te houden en met plezier je ding te doen. Maar of het alleszeggend was, valt waarschijnlijk, met de wijsheid van nu, te betwijfelen. Jouw echte bijdrage komt altijd alleen uit je hart, je passie en kennis en kunde. De spreekwoordelijke kokerrok, de pumps en de roep om aandacht bleken achteraf gezien een façade. 

Zonder de kennis en inhoud van het interview was ik hoogstwaarschijnlijk niet tot dit inzicht gekomen. Ik ben allang 60+ en ook nog steeds met heel veel liefde consultant. Je zult mij nog steeds niet in een joggingbroek zien. En ben zeker niet wars van fijne aandacht, maar de kokerrok als imago  speelt inmiddels een ondergeschikte rol. Al was het ook maar omdat de snit gewoon niet meer past! 

Ik ben niet minder gedreven, maar heb die vorm van schone schijn niet meer nodig. Een gelijkwaardige wisselwerking is heerlijk werken en kost gek genoeg minder energie. Het gaat, zo stelt de hoogleraar, om wie je echt bent. Clichématig, maar wel waar. 
Soms heb je voor die bewustwording een paar fases in je leven nodig. Persoonlijke ontwikkeling en leermomenten te over. 
What you see, is what you get. Als daar de wijsheid der jaren, de acceptatie van ouderdom en het wat laten leeglopen van je ego aan ten grondslag liggen, dan is dat uiteindelijk een heerlijk kado. 

Warme groet Annemarie